*Mace był niczego nie świadom, ale bezprzewodowe czujniki które do niego poprzyklejano (były tak mało kłopotliwe, że mógł ich nie zauważyć) przesyłały informacje komuś, kto niczym dobry duch czuwał nad wyjatkowym pacjentem. Tak, zdecydowanie Mace nie był w tej Sali przypadkowo. Istoty które się nim teraz opiekowały myślały właśnie w kategoriach = luksus = wygoda = dobrze = szybki powrót do zdrowia + tak ma być – autorskie wnioski generała. Wszak to korporacja.
Procedury działały swoim własnym zyciem.
Odwiedziny były zabronione do określonego czasu po wzbudzeniu, lecz ten czas w końcu minął. Drzwi rozsunęły się, droidy odstąpiły i pojawił się największy mózg Cochrelu. Uszkodzone oko miał zabezpieczone opatrunkiem, całkiem zasłonięte, na grzbiecie nową zieloną pelerynę, a u boku na długim metalowym kiju butelkę z kroplówką i ekran diagnostyczny od którego odchodziły rurki i rureczki i niknęły gdzieś w plątaninie kabli na szyi cyborga.
Spojrzenie tym razem tylko jednego złotego oka zatrzymało się na Mace’u*
witam mistrza. Jak samopoczucie?

*Może i mylił się, w końcu nie był już taki młody, ale wydawało mu się ze kiedyś ta sama osoba rzekła ze Jedi w kłamstwie nie są najlepsi wiec generał z założenia przyjął opcje pierwszą. Kiedyś przyjąłby grzeczność, teraz – jakoś tak ufał w dobre intencje. Jakże mógłby inaczej po tym, co się  stało*
mam nadzieje, ze ta przyjemność nie będzie męcząca… *wychrypiał. W Mocy jego stan był stabilny, choć wymagający dłuższej pracy. Baterie życiowe słabe, po prostu wyniszczenie za sprawą imperialnych tortur. Ale był ustabilizowany. Był bezpieczny.*
Chciałbym zamienić kilka słow, kilka refleksji i… cóż – dowiedzieć się czegoś… *pochylił łeb, jednak nie podszedł bliżej. Może bał się ze się zaplącze w  te kable, a  może tak z nagła zaczął bardzo szanować prywatność Mistrza*

*Ręka nie trzymająca rurki która była rusztowaniem tych wszystkich przyrządów wyszła zza pleców generała. Oczywiście, ze nie mógł rozstać się ze swoim… generalskim gestem, ale teraz durastalowa dłoń rozłożyła się pod zaopatrzona w migające przyrządy piersią. Zaczął, zbliżając się powoli, ale stabilnie*
nie powinienem zawracać głowy tak od razu. Teraz jest czas na rekonwalescencje, jak najbardziej zasłużoną. Ale ja nie potrafię siedzieć bezczynnie. Mam już coraz mniej czasu, nie przystoi go marnować…
*dekadenckie mysli nawet w obliczu uratowanego cudem zycia. Logika az wymierza policzek. Ale taki był. Można tego nie słuchać, wtedy jest łatwiej*
nie sadziłem… nie podejrzewałbym siebie nigdy o to, o co zaraz zapytam… dlatego wolałbym by to zostało naprawdę miedzy nami
*Nie było żadnego znaczącego spojrzenia. Wyraźne przesłanie: zrobisz jak zechcesz. Jednak generał jak widać równie dobry potrafił być w delikatnej sugestii jak i w bezpośrednim zastraszaniu. Stał teraz blisko. I patrzyli  twarz przez zamgloną plamę na źrenicy*
Opowiedz mi o Mocy
*Durastalowe palce zeszły się ze sobą, tworząc klatkę*
Jak to działa?

*Był najgorszym materiałem na taką rozmowę jaką mace mógł w swoich koszmarach najstraszniejszych wyśnić. Ignorant to mało. On był „niewierzący” kompletnie. Po tym wszystkim, co od dawna się przy nim działo, po tylu naocznych dowodach, nawet po ostatnich wydarzeniach i po tym, co działo się z Darvenem – on nadal w to nie wierzył, nadal była to dla niego bzdura.
No ale potrzeba jest nie tylko matka wynalazków, ale i pewnych zmian, nagięcia się, poszukiwania i grzecznego słuchania połączonego z  wysiłkiem intelektualnym, bo nie wystarczy posłuchać – trzeba jeszcze zrozumieć.*
Ano mam, jednego ukradłem, jednego znalazłem i jednego w prezencie dostałem, ale one pewnie i tak zdechły już *Wypowiedział się na temat milichlorianów, ale żartem, bez ironii. Tak jakoś… stwierdził ze to powie i powiedział.
Wolna ręka poprawiła polę peleryny przy samej kryzie*
Nie będę krył ze o jedi chętnie bym posłuchał, jednak teraz… chciałbym wiedzieć co Moc potrafi, poza tymi wszystkimi sztuczkami z holonetu. Poza otwieraniem drzwi, zmuszaniem strażników by szli się napić, podnoszeniem czołgów… to wszystko, przy odpowiedniej technice i wkładzie, dobrej organizacji może zrobić każdy śmiertelnik.
Chodzi mi drogi Mistrzu o cuda. Prawdziwe cuda – w moim rozumieniu: rzeczy kompletnie niemożliwe. Przeczące najbardziej niezaprzeczalnym prawom. Przeczące śmierci… Nie, nie szukam przepisu na kamień filozoficzny. Nie chce być drugim Skajłokerem. To by było z  resztą śmieszne. Chce wiedziec z pewnego źródła, czy to możliwe

*No cóż, zagadka wszechczasów, ale już sam fakt ze przyszedł i zapytał (choć ewidentnie uważał to za coś złego) było wielkim krokiem naprzód. Chciał słuchać, na pewno do czegoś tej wiedzy potrzebował, ale – słuchał jakby nie patrzeć. W twarz patrzył, nieruchomo stał, nie wtrącał się. Widać na tyle na ile był w stanie – to rozumiał. Dopasowywał, kompletował. W końcu skinął głową*
Wbrew naturze, właśnie. To najlepszy odnośnik *sam tez był wbrew naturze, ale to co innego. Tak, to się zgadzało. Wszystko się zgadzało. Zmrużył oczy i przerwał kontakt wzrokowy, odwracając głowę.*
Jedi są narzędziem Mocy, przekaźnikiem, a  Moc jest nieokiełznana i nie ma ograniczeń, tak? *I znowu spojrzenie na Mace’a* A Sithowie chcą używać Mocy do swoich celów, wykorzystując tą jej sprzeczność która powstaje przez to, ze właśnie jej używają…
*Podniósł głowę, która zrównała się z wysokością na której dyndała kroplówka*
Dlatego im takie dziwne rzeczy wychodzą, jak z  moim mi… znaczy jak z Dooku

*Ręka która wcześniej niejako się bawił, jakby zajmował tym samego siebie i wszystko, co mógłby powiedzieć nie tak, powędrowała za grzbiet. Widać generał już się wczuł w tą rozmowę i traktował to w miarę naturalnie. Często bywały sytuacje ze rozmawiał o czymś o czym nie ma pojęcia. Ba – nawet oczekiwano jego zdania na ten temat. Tu na szczęście nie.* Woli Mocy? Czy Moc jest jakąś… personifikacją? Waszym bogiem? Jak poznać wolę Mocy, i jak bardzo można ją wykorzystać do celów własnych lub szeroko pojętego „dobra”? *przekrzywił pytająco głowę.*
jeśli przykładowo odrzucisz mnie na koniec tej sali to nie będzie to woja Mocy tylko twoja wola

Ahaaa, i dlatego medytujecie *podchwycił jakby mówił „taaa, jasne, wszystko nagle stało się proste”! A ciastko z dziurką prawda. Nadal pozostawał sobą samym czyli silą od pługa odciągniętym Qymaenem ale…*
Wiem, ze wiele zawdzięczam, zbyt wiele, niż to z czego mogę się wypłacić czy odwdzięczyć, ale… chyba będę musiał  prosić cie o przysługę… *niezabezpieczone opatrunkiem oko przymknęło się do polowy, łagodnie, ale tajemniczo. Nie kantował, ale czegoś chciał. Czegoś czego sam nie był pewien, i wołałby by nikt prócz Mace’a o tym nie wiedział*