Interesujący dobór słów. Wykaraskałeś się śmierci, cudem przeżyłeś i chyba sama Moc ci pomagała a ty możesz wykrztusić z siebie tylko "o kurwa"? *Rozległ się głos, głęboki, cichy, bardzo kobiecy a potem wybuch śmiechu, całkiem niespodziewanego w tym momencie i w tym miejscu. A jednak, czysta manifestacja wesołości... tylko kogo? Głos zdawał się dochodzić z bliska, tak jakby ktoś był w tym pomieszczeniu... a jednak Kris nikogo nie mógł zobaczyć. A może to jego wyobraźnia? A może słyszał to tylko w głowie? W pokoju był sam...*

Jeśli rzeczywiście tak myślisz mój drogi, to dostaniesz kopniaka na do widzenia i życzę kolejnych udanych zmagań z Korriban, może akurat twój ukochany Imperator raczy ruszyć tyłek, by przylecieć po swego wiernego poplecznika *Słowa aż ociekały ironią i jadem, ton głosu momentalnie zmienił się na zimny i obojętny, jak gdyby wyrzucenie żywej istoty na zewnątrz by umarłą nie było szczególnie trudne.* Co ja bym powiedziała? Może ja pierdole, jednak żyję? Ewentualnie kocham ten świat... *Kolejna salwa śmiechu, tym razem zauważalnie inna. Stworzył się jakiś mur, dystans miedzy Krisem a tym głosem. Było to z pewnością frustrujące, gdyż w pomieszczeniu nadal nikogo nie było, pustka i cisza, a wiec statek dalej był na powierzchni planety... dowolnej planety.*

*Wszystko to było dziwne. Z jednej strony normalny statek, dobrze wyposażony i do tego wygodny, ale z drugiej ten głos, dziwny, jakby nieco nieobecny, ale wyraźny. No i nie było źródła tego głosu, nie można był się nawet zorientować z której strony dochodzi. Czy on rozlegał się w jego głowie czy też jednak z ukrytych głośniczków w pokoju?* Ja jestem dziwna? Skąd ten wniosek mój drogi? Dlatego, ze nie pokazuję twarzy? Że nie wiesz z kim rozmawiasz? A może dlatego, ze najpierw cię ratuję a potem grozę śmiercią? *I znowu się roześmiała, tym razem dając mu próbkę jej szyderczej strony. Jej głos zmieniał się bardzo szybko, trudno było nadążyć za jej humorami i kaprysami* Hmm... wszystko zależy od twojego postępowania mój drogi... wszystko zależy od tego kim jesteś i co ty zrobisz... *Cisza... a potem kroki. Tak, zdecydowanie, ktoś szedł korytarzem i się zbliżał.*

Jesteś szczery, to dobrze... a teraz Ciii... *Uciszyła go rozbawiony głosem, jakby byłą pięciolatką a to wszystko było tylko zabawą w piaskownicy. I po chwili całkiem umilkła, a właściwie wraz z chwilą, kiedy drzwi kajuty się otworzyły i do środka wszedł człowiek i to mężczyzna, a raczej młodzieniec, bo był dosyć młody. Tak więc głos nie mógł należeć do niego. Przy pasie miał przypięty miecz świetlny, a wiec Jedi lub mroczny Jedi, Sith raczej nie...* O na reszcie się obudziłeś. Wyglądałeś koszmarnie, na szczęście moja mistrzyni cię uratowała *Chłopak uśmiechnął się do niego szczerze i podszedł bliżej łóżka Krisa, by sprawdzić jego stan, gdy rozległ się znowu ten sam kobiecy głos* Mikal, miałeś przecież o mnie nie wspominać... *Uraza w jej głosie była aż nadto czytelna. A potem znowu śmiech* Przyjdę zaraz do was... *Chłopak tylko zmarszczył brwi i powiedział przyciszonym głosem* Moja mistrzyni jest trochę dziwna, więc uważaj...

Poczekaj aż ją spotkasz osobiście... *Uśmiechnął się do Krisa trochę dziwnie i rzucił okiem na mały ekran monitorujący stan zdrowia pacjenta. Wszystko było w porządku, wracał do formy. Tak więc chłopak mógł już się odprężyć i spojrzeć spokojnie na duga* Kultura żywego słowa? Co studiowałeś? *Zainteresował, bo nie wiedział co to jest ta cała kultura ale wydawało się to bardzo ciekawe.* Nie przejmuj się, sam mam podobnie. Moja mistrzyni coś tam do mnie mówi, wiem, że to powinienem zapamiętać... a jedyne co pamiętam to to, że zrobiłem coś śmiesznego lub głupiego.*Wzruszył niedbale ramionami i przysunął sobie krzesło. Rozległy się kroki, ale takie dziwne. Tak jakby ktoś miał podkute żelazem buty... kroki zbliżały się coraz bardziej a chłopak spojrzał na drzwi.* No i zaraz poznasz moją mistrzynię

*Resocjalizacja? Musiało to być ciekawe… *Mikal zainteresował sie tym i oderwał wzrok od drzwi, po to by spojrzeć na duga. Fakt, zachowywał się nieco dziwnie, ale każdy ma jakieś swoje szaleństwo. Ale nie mógł już kontynuować, bowiem  drzwi rozsunęły się z sykiem i weszła do środka dosyć niezwykłą istota. Humanoidalna, to na pewno, ale pierwsze co się rzucało w oczy to szmaragdowe, nieco kocie oczy, które od razu odnalazły Krisa, a ten jeśli by odwzajemnił jej spojrzenie, to by mógł zobaczyć ocean myśli i emocji niemal zalewający jego samego. Kolejną niezwykłością był drobny, spiralny róg wystający z czoła, przysłonięty nieco przez rudawe włosy… a raczej nie włosy, tylko jakieś dziwne skrzyżowanie  włosów i futra, bowiem były one gęste, miękkie, przyciągały wzrok. I ta przedziwna grzywa zaczesana byłą do tyłu, opadały na plecy do wysokości pośladków, gdzie o dziwno znajdował się krótki, płowy ogon o tej samej barwie co włosy. Widząc Krisa i chłopaka uśmiechnęła się, ukazując rząd równych, białych zębów, które jednak były ostrzejsze i nieco większe niż u ludzi a nasuwało to skojarzenia z drapieżnikiem. Ruszyła spod progu i wtedy wyjaśniła się tajemnica tego odgłosu, bowiem nie miała normalnych stóp, tylko drobne kopytka, przez co też nogi miała nieco inaczej ułożone. Ale jak to wyglądało w praktyce tego już Kris nie mógł widzieć, bowiem spodnie zasłaniały wszystko prócz właśnie tych kopytek.* Widzę, że zaopiekowałeś się naszym gościem Mikal…

*Przedstawicieli jej rasy nie widywano praktycznie w Republice, nikt chyba nawet nie wiedział jak się nazywają ani skąd pochodzą. Ale była Jedi, chociaż nie odwiedziła nigdy Coruscant. Jej mistrz ja uczył zawsze w podróży.* To dobrze. Mikal, mój drogi, mógłbyś przynieść nam coś do picia i do jedzenia? Nasz gość z pewnością dawno nie miał niczego w ustach *Chłopak poderwał się z miejsca i skinął tylko głową, zmierzając do drzwi. Przechodząc przez nie odwrócił się jeszcze tylko i pomachał Krisowi. No i zniknął, zostawiając ich samych.* Nigdy bym się nie spodziewała, że na Korriban spotkam kogoś żywego i nie będącego sithem... *Mruknęła cicho, a ten dźwięk przypominał nieco pomruk zadowolonej kotki. Usiadła spokojnie na krzesełku, zarzucając nieco grzywą, odsłaniając przy tym dłuższe, spiczaste uszy i troszkę fantazyjnym kształcie. Dłonią sięgnęła w kierunku twarzy, by odgarnąć jakiś niesforny kosmyk z oczu i wtedy jeszcze okazało się, że jej długie i smukłe palce zakończone były osłoniętymi pazurami jak u kota.* Powiedz mi zatem, co tutaj robiłeś... ale szczerze.

Papierosy w twoim stanie? *Zacmokała z rozbawieniem, uśmiechając się przy tym nieco drapieżnie, a jej spojrzenie przewiercało Krisa niemal na wylot. Każdy o zdrowych zmysłach widząc ją, jej uśmiech i wzrok po prostu by uciekał, bowiem pewna nieujarzmiona dzikość aż biła od niej. Ale potem zamknęła oczy i wyszeptała cichutko* Poszukaj papierosów Mikal *I otworzyła znowu oczy, poprawiając się na krześle. Siedziało jej się troszkę niewygodnie z powodu tego ogona, ale przywykła już* Tak, nadal jesteśmy na Korriban, kończę zbierać materiały dla pewnego mistrza Jedi... Ale bez obaw, wkrótce stąd odlecimy *Ponownie się uśmiechnęła, tym razem jednak łagodnie jak matka mówiąca do swojego syna. Mogła mówić co chciała Krisowi, a jeśli będzie stanowił zagrożenie to wyczyści mu pamięć po prostu*