Draksie *poprawił z naciskiem a na jego smukłym pysku wymalowała się stłumiona poświata gniewu, jaki wywołało nazwanie go tym imieniem. Jednocześnie poczuł jakby otrzymał policzek i znowu usłyszał ze jest niczym. Wizja opowieści Nemedisa przytłoczyła go, bo była prawda. Stał się na powrót zalęknionym gówniarzem, który przed prześladowaniem krył się po śmierdzących kiblach. Zacisnął zęby budując pośpiesznie w duszy mur chroniący przed własnymi wspomnieniami. Chroniący przed Sargonem* Jego już nie ma, zabiłem go!

*Zdecydowanie nie było, zwłaszcza wobec stworzenia dla którego wyciągnięta dłoń kojarzy się z biciem w jego zamkniętym świecie złych wspomnień. Zamknął oczy jakby w obronie przed Nemedisem. A raczej przed tym, co mógłby on zobaczyć w nim, w Draksie. I ktoś taki, jak ty, mógłby cokolwiek zmienić? – szepnął Draksowi wewnętrzny głosik. Potrafisz jedynie zaćpywać przeszłość, jesteś żałosny.
Zacisnął wargi i pokręcił przecząco głową* Nie ma idealnego człowieka. Nie ma idealnej istoty, to co ja chce gówno ma do rzeczy...

*Ze skulonymi uszami, tak jak w tej chwili wyglądał naprawdę marnie. Sam fakt, ze dugowie to niewielkie istoty, do tego sama budowa Draksa – drobna i ten gest bardzo go optycznie zmniejszyły. Spuscił wzrok, zawstydzony i nie powiedział ani słowa. Czuł, ze zawiódł Nemedisa. Po raz pierwszy pojawił się ktos kogo nie chciał zawieść, a sam zachował się jak egoistyczny gówniarz, udowadniając tym samym sobie ze niczym nie wywyższa się spośród pospólstwa. I było mu wstyd...*

*długo to trwało. Cholernie długo, nieprzerwane pasmo autotortur psychicznych jakie fundowała Draksowi własna dusza. W końcu dopiero otworzył oczy i spojrzał w bok, z nadzieja ze zobaczy Nemedisa siedzącego tuż obok*

*zmrużył ostro oczy w poprawie widzenia i tak dobrego, ale to miało inny cel, zbyt oczywisty by o nim wspominać. Siedzieli obok. Nemedis, jego mistrz był tutaj bez głupiej gadaniny o losie i jego niesprawiedliwych wyborach, o tym ze trzeba tolerować. Draks nagle poczuł się oczyszczony kiedy dostrzegł smutek na twarzy obok. Poczuł tez, ze upłynęło z niego całe życiowe doświadczenie. Poczuł się słaby, ale w dobrym znaczeniu tego słowa. Jak dziecko. I jak dziecko rozluźniwszy ciało przytulił się w milczeniu do boku mistrza*

*Był zwinięty w kłębuszek, zupełnie jak jakieś zwierze. Bardzo ufny i spokojny, miał zamknięte oczy. To i dla niego było duże wyzwanie, ale w końcu przyszyło wyciszenie, przełom, który nazywał się zaufanie i poczucie bezpieczeństwa, czyli to, czego żywa istota szuka całe życie*

*trudno było gładzić duga po twarzy – najwyżej po pysku lub łbie, ale wiadomo o co chodzi. Miał szorstką skórę. Luźną i raczej chłodną, nie spełniającą żadnych wymogów wyższej atrakcyjności. Po prostu skóra duga. Draks podniósł powieki, ale zdawał się niczego nie widzieć. Trał w stanie w którym myslac o wszystkim nie myśli się o niczym, bo nie ma żadnego lęku, a w związku z  tym innych emocji tez nie. Draks był czysty*

*W końcu i Draks stwierdził ze koniec tego dobrego. jak gdyby nigdy nic usiadł prosto, zadarł łeb i spojrzał w górę na twarz mistrza* Nie... za-zapalić tylko pójdę *oznajmiwszy ześliznął się z łóżka. Po drodze do drzwi przeciągnął leniwie. Będąc przy drzwiach odwrócił łeb* Dzięki... *mruknął Nemedisowi. I wyszedł*