*Nemedis tylko skinął głową na znak, że rozumie. Po chwili uklęknął przed artefaktem. Znaki znów zaczely świecić na czerwono, jednak mocniej niz zwykle. Zawięcie. Ziemia jakby parowała czerwienia. Krwawy znak bił lekkim blaskiem. Rozległo się coś podobnego do szeptów, z różnych stron, w różnych, niezrozumiałych językach. Zrobiło się ciemno, tylko pare świeczek rozjasniało oblicze Nemedisa. Ten odwrócił się by kiwnąć głową Dugowi na znak, że to wszystko. Sith po chwili wyjął drobny nóż rytualny i naciął się nim na nadgarsku. Popłynęła krew. Rozrysował nią - tak jak kiedyś już uczynił - swoje imię pod wyrzeźbionym kiedyś w ścianie słowem "Hakon". Umysł począł bez opamiętania powtarzać "Hakon". Chciał dowiedzieć się bliżej, gdzie jest Jedi. Wiedział, że są to czapy lodowe. Dlatego tylko tam zwrócił swą uwage. Wołanie szukało Hakona. Chciał go poczuć, dowiedzieć się czegoś. Nawiązać kontakt. Wiedział, że żyje. Potrafił to poczuć. Ale to za mało. Moc szukała Jedi, wędrowała po pajęczynie, by go odnaleźć. Szukała kontaktu.*

*Wola pomknęła niczym światło zapalającego się neonu, z prędkością myśli po cienkiej pajęczej nici łączącej ze sobą dwa istnienia niezależnie od ich położenia fizycznego. Ten magiczny, metafizyczny portal. W ciemność, lecz tam gdzie docierała robiło się jasno, i Nemedis mógł zobaczyć mroczne niczym z horrorów groteskowo powyginane elementy ulic, pomieszczeń, postaci.  Zapanował chłód i wszystko się nagle rozwiało, ale kontakt nadal gnał, zbliżał się.
Nic już nie było widać. W niematerialne ciało wbiło się tysiące igieł. Miliony. Nie było już ciała, było tylko jego metalowe wyobrażenie. Złożone z igieł. Z bólu, strachu, osamotnienia. Ale także bólu fizycznego. Całe ciało które krzyczy, komórki zamarzają, umierają. Bo osłabiony mózg nie jest już w stanie czerpać z mocy. Wrota się zamknęły. Hakon się wyłączył. Przekaz Nemedisa nie był kontaktem. Był droga w jedną stronę. Monologiem. Hakon nie odpowiedział*

*Do środka wpadł sith. Nemedis. Miał nierówny, ale szybki krok. Gdy w końcu się zatrzymał omiótł sale zdezorientowanym wzrokiem. Ale wszystko było na miejscu, ciemność panowała jak zawsze. I choć bardzo tego chciał, nie mógł w tym mroku znaleźc Draksa. W końcu usiadł na fotelu, aby troche ochłonąć. A więc wszystko jest tak, jak było. Rzeczy tak, jak je zostawił. Może jakieś szczegóły się różnią i to wszystko. I to sprawiło, że przez chwile sith czuł zdziwienie, a potem pustkę. Nie wiedzieć czemu, spodziewał się po tym wszystkim spotkać tu cos strasznego, innego, zmienionego. Ale wszystko było na swoim miejscu. Pomyślał o tym, jak bardzo chciałby udać się teraz do Hakona, ale nie mógł tego zrobić. Nie ze względu na własne bezpieczeństwo, a ze względu na Hakona. Nie mógł ryzykować, chociaż znał sposoby. Rozmyślał siedząc bezwładnie na fotelu, wzrok powędrował na ściane znajdującą się obok, przeszywał ją nadal zdezorientowany. Oddech był cięzki i nieregularny, przy drgających nerwowo dłoniach brakowało palców. Częśc szaty była zniszczona, inna przypalona w miejscu, gdzie klinga miecza świetlnego boleśnie stykała się z ciałem Quermianina. Nagły przebłysk wspomnienia przeszył umysł sitha. Przed oczami stanął moment, zaledwie kawałek walki. Uniesiony w powietrzu Ewok przecina bez trudności jego ciało. Wspomnienie się urwało, ale pozostały uczucia. Wielki żal. Fakt, że dał się zatryzmać przez tego Kel Dora i jego ucznia, że mógł postąpić inaczej. Ale tego nie zrobił. Nie znalazł Hakona. Przegrał. Zaatakował smutek. To był ten smutek, który paraliżował.* Nie sprostałem... Zawiodłem cie, Hakonie. *Wyszeptał cicho. Ale w pokoju nie było nikogo. jedyni odbiorcy? On sam, ściany, przedmioty.*

O, Draks. *Powiedział cicho widząc wchodzącego ucznia.* Jak widzisz, wróciłem. Mam garśc informacji. Widze, ze sobie dobrze poradziłeś przez ten czas. Nie było mnie troche dłużej, niż myślałem... Wybacz, chyba Cie przez to zaniedbałem.*Wyszeptał zawieszając wzrok na uczniu.*

Owszem, ale twoje szkolenie było conajmniej zaniedbane. Szkoda straconego czasu. Co do mojej nieobecności... Jak się domyślasz, po tym co mi powiedziałes wyruszyłem na poszukiwania. Na biegun. Ale byli tam tez Jedi, Wielka Rada, nie wiedzieć czemu, nagle magicznym trafem zainteresowała się Hakonem. Dziwne, ze w ogóle ich coś interesuje, myslalem ze tylko siedzą w komnatach i medytują myśląc, ze problemy same sie zaczna rozwiązywać. Jedi okazali się problemem. To był mistrz z uczniem. Podsumowując? Dałem się im zatrzymać, nie odszukałem Hakona... Jedyne co zyskałem to wyczerpanie, ból i brak palców. I to moja wina. Nie sprostałem. Nie odszukałem go, przynajmniej nie zrobiłem tego do końca. Nasza sytuacja w okolicy się zmieniła. Morderca, którego jeszcze pewnie pamiętasz, zginął niedawno przed moim wyjazdem. To dobrze. Nie musielismy się mieszać, sam siebie się pozbył. Jednak widze, ze atmosfera gestnieje. Ten Kel Dor, i Ewok, jego uczeń. Oni prowadzili śledztwo, szukali mnie, a teraz po tym spotkaniu będa to robić pewnie bardziej energicznie. Zebrali garsc informacji, rada się cieszy. Mam wrazenie, ze sprawy przyjmuja bardzo niekorzystny obrót... Przynajmniej dla mnie. *Powiedział obserwując dokładnie Draksa.*

Bardzo dobre pytanie. Byłem już "na" przystani przemytników. Szukałem sojuszników, a to bardzo dobre miejsce. Centrum bezprawia. Może coś z tego będzie. Po drodze natknałem się na jakiegoś Jedi. Uciekł. Właściwie, to nasza pozycja nie jest najciekawsza. Miałem dużo szczęścia, że pomoc wysłana przez zakon na biegun nie odkryła mojej obecności. Póki co, trzeba kontynuować twoje szkolenie. *Powiedział wbijając wzrok w ściane obok. Jego głos był strasznie wyprany z emocji. Nic w nim nie było, kompletna pustka.*

Chyba masz racje. Za dużo to kosztuje, to chyba jeden z niewielu momentów jakie pamiętam, w których mam wrażenie że to jest konieczne... *Wyszeptał prawie niedosłyszalnie. Jakby mówił sam do siebie.* Masz duzy potencjał, będziesz kiedyś wielkim sithem. Być może przerośniesz swojego mistrza. Tak, to całkiem możlie. krocząc wytrwale swoja sciezką, nie dając sie zniszczyć żadnym przeciwnościom. Osiągniesz wiele. Nie wiem czy zauważyłes, ale po wejściu zamknąłeś drzwi siłą woli. Być może juz podświadomie... Wyrabia się w tobie kontrola nad mocą. *Powiedział głośniej, powolnie wymawiając kazde słowo. Mówiąc patrzył z bladym uśmiechem na Draksa, co wyglądało, jakby twarz wykrzywił dziwny skurcz. W końcu wstał i zaczął kierować się w strone komnaty medytacyjnej.* Dziękuję Draks... *Wyszeptał, gdy juz klękał w centralnym miejscu komnaty. Pominał rytuały, nie wyciągnął artefaktu. Tylko uklęknął, po czym pochwlił nisko głowe. Pogrązył się w transie, zajęło to chwile, wszystko zaczęło powoli odpływać. Jeszcze przez chwile w oczach sitha odbijały się świeczki, ale i one w końcu zgasły. Wszystko zaczeło się "uciszać", znaki na ścianach się uspokoiły, świeczki zapalone w róznych miejscach mieszkania powoli gasły. Ostatnie szepty w niezrozumiałych językaach ustały i nastała nieznośna cisza.*