Niebieski Nik? *zdziwił się mechanik*
Pracowni, z hangaru 78 bodajże… *wyjaśnił Ed, który ani drgnął jednak mimo iż Gant dalej „strzelał” i sprawiał mu dyskomfort*
Nie, nie znam niebieskiego Nika, przykro mi. Ja robie w innej branży… Dobrze, dajcie mi dźwignię. O tak…
*Dźwignia była czymś w rodzaju olbrzymiego pająka spuszczającego się na pajęczynie tuż nad głową Eda. Ruchome szponiaste macki chwyciły siatkę w miejscu, gdzie łączyła się. z  Edem, i umiejętnie oddzieliły ją od reszty. Kiedy pająk podniósł siatkę na jakieś 10cm, rozległ się zgrzyt i jakieś dziwne jęki, a także nieprzyjemne wyładowania które jeżyły włoski na rękach.
Dźwignia podniosła siatkę, i ukazał się Ed bez niej. Kształt był miej wiecej zachowany, jednak dzwinie kojarzył się z twarzą człowieka obdartą ze skóry – na anatomicznym kształcie kłębiły się setki czerwonych i zielonych drucików, zakończonych kuleczkami. Te kuleczki stykały się z siatką i pełnily rolę sensorów dotykowych. Z przodu i po bokach w metalu były delikatne zagłębienia, a w nich – po parze oczu. Po bokach dwa oczka i z przodu dwa. Oczka Eda wyglądały jak oczka. Nie jak fotoreceptory, jakieś jarzące się nieruchome światełka. To były kuleczki osadzone w ażurowych metalowych i częściowo ruchomych „oczodołach”. Każde oczko miało szklany obiektyw jak źrenica, i pierścień regulujący dostęp światła do „oka” – jak tęczówka. Tęczówki Eda miały kolor szarobienieski.
Ale tylko jedno oko – z przodu po lewej stronie – działało. Zareagowało zmniejszeniem „źrenicy” – po zdjęciu siatki miało duzo światła. Oko z którym było w parze, było ruchome, ale w miejscu źrenicy była czarna chmurka – efekt przepalenia. Po prawej jedno oko potrzaskane, drugiego brak. Po lewej jedno przepalone i jedno z zupełnie innego kompletu, i tez nie działające*

Ostatnio edytowany przez ED (2011-11-21 16:52:48)

*Edzio zdawał sobie sprawę, ze wygląda inaczej, ze może nieprzyjemnie, ale nie że Az tak, żeby oczy zasłaniać. Po zdjęciu siatki pozostał tym samym Edziem, który widział Missay i zastanawiał się, o co chodzi. Zdjęli siatkę, przestali zadawać mu ból. nie czul się wprawdzie za dobrze, bo czujniki były na wierzchu, ale wytrzyma. Wyciągnął łepek do Missay, choć może to był zły pomysł*
Nie bój się, nic mi nie jest. To nawet specjalnie nie bolało… *Teraz idealnie widać było jak Ed patrzy. Sprawne oko w parze z tym przepalonym wbijały obiektywy w ręce zasłaniające twarz Miss. Poruszały się szybko, bardzo płynnie, energicznie. Jak u żywej, ciekawskiej młodej istoty, bo mimo iż Ed miał swoje lata to spojrzenie miał „młode”*

*Edziowi się zrobiło dziwnie, ale nie skojarzył kabli z robakami. Przeważnie ludzie twierdzili ze to naczynia krwionośne, żyły i tętnice, czerwone i niebieskie. Ale Miss nie miała za często do czynienia z obrazkami anatomii, gdzie pokazywano układ krążenia w traki właśnie sposób*
To może ja cię Wyprowadzę do tamtego pomieszczenia, Missay? Tam jest kolega, zajmie się tobą *zaproponował mechanik, bo nie chciał Missay narażać na stres, a widać było, ze przeżywa go bardzo silnie. On i Ed patrzyli na nią razem. I tym razem widać było dokładnie, jak Ed patrzy. To na ręce, to na czoło, na brodę. Pierwsza para oczek robiła drobne, skaczące ruchy, zupełnie jak u człowieka który z zainteresowaniem coś obserwuje*
Missay, ale to tak nie zostanie… Oni sprawdza pare rzeczy i znowu to założą…

*W tej właśnie chwili oczka patrzyły w palce wiec i w szparę miedzy nimi. Ed znal dobrze oczy Missay. Ta oczu Eda nie znała*
To nie robaki, to kable. Mówię ci, ze nie mam robaków.
- Ale dla pewności możemy go odrobaczyć. Zaraz wyślemy kolegę do weterynarza, żeby coś przyniósł i Eda odrobaczymy…
*Zaśmiał się Gant, co zaowocowało tym, ze oczka Eda momentalnie wykonały jeden ruch i skierowały spojrzenie w bok, na niego. Jednocześnie Ed przygiął nieco łeb i wyszło mu takie całkiem groźne spojrzenie, ale trwało chwilę, bo kiedy znowu spojrzał na Miss, „źrenice mu się rozszerzyły”, tzn ta jedna, działająca, i patrzył teraz jak mały dzieciak*

Kable? To są kable, widzisz, o tu… Mechanik objął gestem ręki wszystkie kable na głowie Eda*
Ale nie dotykaj, bo to kable od sensorów. Ale zobacz ten… *Gant zakręcił się, coś ze skrzynki porwał – był to zrolowany, kolorowy drut w izolacji, żółtozielony. Wygiął przedni kawałek w „robaka”, żeby pokazać Missay ze mogła się pomylić, bo to podobne. Kiedo pokazywał, wszystkie ruchome Oczka Eda kierowały się na demonstrowany przedmiot, a Kiedo odezwała się Miss – te same oczka skoczyły spojrzeniem na jej twarz. Nie miały powiek, to oczywiste, więc Ed miał bardzo „otwarte” spojrzenie mimo ze całość jednak wyglądała dosyć upiornie*
widzieć oko tylko? Ja cię widze normalnie teraz, tak jak zawsze…

*Mechanik postanowił ją jeszcze bardziej dowartościować, zwłaszcza przy nieprzyjemnym temacie oka Eda, wiec powiedział*
Naprawdę? To wspaniale, bo widzisz, przychodzą do nas różne panie i żadna nie wie co to sensory… *Bardzo prawdy nie nagiął, wiele było takich paniuś co naprawdę nie wiedziały. Podal kabel Miss, by go dotknęła*
No tak… Powinienem mieć sześć, mam pięć a działa jedno. Ale jak to czarne było to tak samo działało tylko jedno oko. Bo tamte się popsuły. Fajny kabel? *Tez zainteresował się kablem i tym jak Miss będzie go dotykać*

Tak, ma na stopie, tez widziałem. Te na stopie można dotykać *Przytaknął mechanik, po czym na chwile znikł, by zaraz wrócić z ruchomym stoliczkiem, na którym stało pudełko, a  przy nim jakieś narzędzia. Nad Eda zjechała tajemnicza maszyna, wyglądająca jak wielkie wiertło dentystyczne. Ktoś podjechał wózkiem z monitorem, i zaczął na Eda naklejać małe urządzonka, po obu stronach łba, pod sensorami, a raczej – w gąszczu ich, delikatnie odchylając kabelki na boki.*
żeby zobaczyć oka *nawet lekko łeb poderwał, kiedy to mówił. Pierwsza para oczu poruszała się synchronicznie, uszkodzone oko reagowało tak jak to działające, tylko źrenica nie reagowała.
Zaraz tez z pomieszczenia z którego dobiegało rytmiczne stukanie, owo stukanie ucichło, i wyszedł bardzo wysoki i tęgi facet o twarzy ropuchy i czterech silnie umięśnionych rękach*

*Pielęgniarka ze szpitala tez miała cztery ręce, ale ona była drobna wiec tak to się nie rzucało w oczy. Ropuchowaty olbrzym odziany w zabrudzony smarem kombinezon naciągnięty na pokaźnym mięśniu piwnym podszedł do nich, uśmiechając się szerokimi ustami spod wąsa*
Dziń dobry, mu, w kuńcu żem skuńczył ten sokromencki silnik, więcej mnie silników tokich nie przyjmuj. Co innego nasz przyjaciel Edwort, jok się mosz moły? Oooo, Witom młoda damo, jestem Konz, się nie znomy… *Tez jak i pracownik wcześniej – skłonił się w kierunku Missay, po czym – niestety – pociągnął nosem dość niesmacznie, na co Ed zaczął bardzo głośno i natarczywie mruczeć, widać bawił go ten dźwięk. teraz wszystkie ruchome oczka patrzyły w pana inżyniera*
Nu, tobie powiem Edwort, ze nie nojlepij to wyglondo… Ale zem musiol sam rzucić okiem na to oko… cestiuńce, czy jak ich tam nazwali, to skurczysyny takie fikuśne robili bezpieczniczki, przekaźniczki, a  plytki twoje Edwardzie to wyglondojom jak papier ścierny gruboziarnisty osrany przez gołębio szczerze mówiac…