Na orbicie planety również panował spokój. Technikom z fregaty w końcu udało się podpiąć do nieczynnych satelitów i je uruchomić, ale tutaj znowu pojawił się kolejny kłopot. Ich systemy przekaźników nie były dostosowane do obecnie używanych częstotliwości a szybkość łącza była bardzo mała. By cokolwiek osiągnąć musieliby ściągnąć na pokład wszystkie satelity, naprawić je, podładować, ręcznie przestawić na obecne konfiguracje HoloNetu i wywieźć z powrotem na orbitę. Jednak wstępne kalkulacje nie były optymistyczne. Cały system satelitów byłby mniej wydajny niż obecna łączność kontrolowana przez "Zgubę Piratów. Za ciekawostkę można uznać fakt, że te satelity mają ponad trzy tysiące lat i prawdopodobnie wszystkie były już do niczego. Ta którą wciągnęli na pokład "zaskoczyła" dzięki prowizorycznym naprawom, które w każdej chwili mogą się spieprzyć. Technicy jednomyślnie uznali, że to praca nie warta zachodu.
Badania wraków szły równie opornie. Załogi promów obawiały się, że to cmentarzysko może być zbyt niebezpieczne na takie wyprawy badawcze, zbyt wiele rzeczy mogło pójść nie tak. Jednak decyzja należała do komandora - kontynuować mimo to czy przerwać misje zwiadowcze?

Tymczasem na powierzchni planety panował spokój. Jedynie po drugiej stronie kanionu co jakiś czas rozlegały się wystrzały, gdy dzikie zwierzęta podchodziły bliżej, lecz żołnierze Imperium byli na tyle dobrze wyszkoleni i zaprawieni w bojach (w końcu to klony), że bez trudu odpierali oni ataki.
Po stronie Roberta nic się nie działo przez bite pięć godzin gdy nagle cały budynek zaczął się trząść i z góry zaczęły spadać fragmenty ścian i cegły. Na szczęście ich prowizoryczny obóz był w miarę dobrze chroniony przed zdradzieckimi opadami, choć wszyscy musieli się trzymać by nie spaść w dół. To tajemnicze trzęsienie trwało może  z minutę i ustało równie nagle jak się zaczęło...

Po przejściu przez wycięty otwór znaleźli się w szerokim korytarzu, który prowadził do centralnego pomieszczenia. W środku panowała ciemność, nigdzie nie było okien, wentylacja od dawna nie działała, wiec i zaduch tutaj był straszny. Powietrze było ciężkie i nieruchome, w dodatku atmosfera w tym miejscu była złowroga. Ściany przesiąknięte były Ciemną Stroną Mocy, o czym żaden z żołnierzy nie wiedział. Ale każdy to wyczuwał. Gęsia skórka, zimny pot, dziwne uczucie zagrożenia, jakby coś miało wyskoczyć na nich z mroku. Zdecydowanie nie było to przyjemne miejsce...
Wszędzie zalegała warstwa pyłu i gruzu, w dodatku nikt tędy od setek lat nie chodził, wiec szybko mogli znaleźć ślady poprzedniej ekspedycji. Wiodły one aż do centralnej sali. Miała ona wysokie sklepienie oraz głębokie dno, znajdowali się tak mniej więcej w połowie konstrukcji. Całości dopełniały majestatyczne kolumny, z których część zawaliła się z powodu walk. No właśnie, ślady walk. Wszędzie widać było ślady po blasterach, mieczach świetlnych, granatach. W tym miejscu doszło do ciężkiej bitwy wieki temu...
Tymczasem ślady prowadziły w głą kompleksu, jednak po pewnym czasie się rozdzielały.

Rozdzielili się. Pułkownik zabrał połowę żołnierzy i podążył w głąb kompleksu, kierując się ku częściowo zasypanym salom, zaś grupa którą dowodził Robert dotarła do dawnego szybu windy. Ślady urywały się w tym miejscu i wyglądało na to, że Selendis (jej ślady były wyraźniejsze dzięki długim szatom, które szorowały po podłodze) wraz ze swoją grupą jakoś zeszła w dół szybu. Może linami, które pod wpływem wstrząsów się odczepiły i spadły w dół?
Żołnierze zaczęli przygotowywać się do zejścia, wbijając haki z linami do ściany. Sprawdzili mocowania, by nikt przez przypadek nie spadł, po czym zjechali na sam dół. Gdy już wszyscy znaleźli się na dole to wstrząsy się ponowiły, ale były krótsze, choć intensywniejsze.
Na dole też nie znaleźli żadnych lin, których mogli by użyć członkowie Inkwizycji, jednak ślady prowadziły od tego miejsca w głąb podziemnej części kompleksu.

Oddział komandora wszedł właśnie w labirynt podziemnych korytarzy. Wiele odnóg było całkiem zawalonych gruzem z sufitów lub ścian. Gdyby sami musieli tutaj krążyć po omacku, to mogliby się całkiem zgubić, gdyż nie posiadali żadnych map ani schematów, jednak dzisiejszego dnia musieli jedynie podążać po śladach Inkwizycji. O dziwo zajęło im to aż kwadrans, tak rozległe i głębokie były te katakumby. W kilku miejscach natknęli się na przerzucony gruz, który przedtem musiał blokować przejście a teraz leżał wszędzie obok.
W końcu ujrzeli światełko w tunelu a do ich uszły dobiegło echo kobiecego głosu, bez wątpienia Selendis, lecz słowa które wypowiadała były niezrozumiałe. Był to jakimś zapomniany, starożytny język i już same słowa wywoływały potworne dreszcze i przeczucie, że to coś złego.

Żołnierze pod dowództwem Roberta zdziwili się, ale żaden się nie odezwał. Wycofali się do jednej ze zniszczonych komnat. Dawniej musiała się tutaj mieścić jakaś biblioteka lub archiwum, wszędzie leżały zniszczone regały i biurka, krzeseł jednak nigdzie nie było, ktoś je zrabował lub użył do innych celów. Ślady na ścianach i sterta śmieci przy wejściu sugerowały, że tutaj ktoś się bronił przed atakiem. Na próżno... światła latarek żołnierzy oświetliły kilka szkieletów porozrzucanych po sali. Niektóre miały idealnie przecięte kończyny i kości - bez wątpienia ślady po mieczu świetlnym.
Słowa Selendis, teraz już niewyraźne, wciąż niosły się echem po korytarzach i tak przez bity kwadrans. A gdy w końcu jej głos ucichł to budynkiem kolejny raz wstrząsnęło. Żołnierze skulili się z obawą, jeśli sufity nie wytrzymają to to miejsce stanie się ich grobowcem...
Na szczęście wytrzymały, zaś dobiegający z korytarza hałas sugerował, że wyprawa Inkwizycji ruszyła dalej.
Sklonowani żołnierze spojrzeli po sobie z obawą. Nie podobało im się to, czuli strach...

Decyzja komandora spotkała się z bardzo wyraźną aprobatą, gdyż to miejsce przerażało wszystkich żołnierzy. Wszyscy podświadomie obawiali się, że za chwilę z jakiegoś zakątka wyskoczy na nich jakiś potwór i ich pożre. To miejsce działało na wszystkich w ten sposób. Podsycało strach, niepewność, a oni nie mieli żadnej ochrony przed Ciemną Stroną, która opanowała to miejsce.
Zarządzony był nieco zbyt pospieszny jak na ogólne standardy Imperium. Każdy chciał jak najszybciej się wydostać z tego miejsca, więc dochodziło do drobnych przepychanek i cichych kłótni, gdy zbliżali się do szybu windy. Odgłosy ekspedycji Inkwizycji całkiem ucichły, zapewne cała grupa podążyła dalej.
Sklonowani żołnierze jeden po drugim wspięli się po linach na samą górę a potem wraz z komandorem opuścili te przeklęte ruiny.

No i tutaj pojawił się problem, bowiem komandor nie mógł nawiązać połączenia ze swoim pułkownikiem. Sygnał oczywiście był, nic go nie zakłócało, jednak Decker po prostu nie odpowiadał. I tak przez minutę... dwie... trzy... cztery... a tymczasem jego oddział docierał już do głównego wejścia nie świadom kłopotów swoich towarzyszy.
Tymczasem budynek znowu się zakołysał, zapewne pod wpływem tych tajemnych rytuałów, które Inkwizycja odprawiała w podziemiach całego kompleksu.