Cieszy mnie to, bo bezpieczeństwo moich synów to dla mnie sprawa priorytetowa. *Nie ufał mu, bo miał wszelkie powody by zniszczyć tą cybernetyczną imitację życia, ale też miał kilka powodów, by z nim współpracować, dlatego też zgodził się zastanowić nad kwestia odpowiedzi. Dzisiaj czekać go będzie ciężka i długa noc...* Będę miał odpowiedź to skontaktuję się przez Fler tudzież Rzekę. Z mojej strony to koniec. *Poczekał tylko chwile na ewentualną odpowiedź po czym odszedł od projektora, nadal z rękoma skrzyżowanymi za plecami i podszedł powoli do Fler.* Mam nadzieję, ze zdajesz sobie sprawę z tego, co tak na prawdę zrobiłaś. Porozmawiaj sobie ze swoim szefem, a potem wracaj do Seco i Malkita, oboje bardzo się stęsknili za Tobą... *Mimo spokoju w jego głosie nie wydawał się teraz zbytnio zachwycony tym wszystkim, ale to naturalna reakcja osoby, na którą nagle zwaliło się tyle rzeczy, że z trudem to ogarniał. Po chwili ruszył w drogę powrotną do Osady, której sylwetka majaczyła w oddali, tak jak i sylwetka myśliwca* Ad'ike... nie będziecie zachwyceni tym, co wam teraz powiem... *Zaczął rozmowę przez swój komunikator...*

Nie przysięgaj, bo nie jesteś politykiem *odparł jej, kiedy Tangorn odszedł, ale jego słowa niosły się jeszcze jakiś czas* Wierze, ze dasz rade, a na Widmie będziemy na ciebie czekać. Już się nie mogę doczekać kiedy dla mnie zatańczysz *Wycharczał, a  w jego głosie było słychać realne ciepło. Widział twarz Fler, jej ukrywany pod skorupą smutek. Tam wydarzyło się coś złego, ale to go nie dziwiło. z  tym, ze on wszystko zwalał na swoją osobę. Wtem pojawiła się w oddali, na krawędzi Ava, którą Fler znała. Generał obejrzał się na nią* Zawsze możesz się ze mną skontaktować, jeśli trzeba wyśle po Ciebie większy statek. Jeśli będzie trzeba, Fler, ostrzelam tę osadę, wiec nie bój się o nic *to dodał ciszej, by tang nie słyszał. Czy by ostrzelał – raczej nie, ale chciał, by jego agentka działała bezstresowo, a  przez to sprawnie* niech cie dobre bogi, Rzeko *I holo zgasło, pozostawiając samą płytkę*

*Zobaczył ją z daleka, taką lezącą, skuloną, i coś złapało go za serce. Może to była durastalowa rękawica Grievousa, a może mięsista łapa Tanga? A Może ich obu? Przyspieszył, do lekkiego truchtu, by w końcu przyklęknąć przy tym dobrze znanym ciele, które kochał, i za którym tęsknił*
Flehrr… *odezwał się, kładąc jej na plecach organiczną dłoń. Pogładził ras, drugi, a  potem zebrał rozrzucone włosy by zobaczyć jej twarz, którą tak chowała*
Dałem mu w mohrrdę. Lepiej ci?

*Położył się obok niej, objął ramieniem, przytulił się. Zamknął oczy i zdał sobie sprawę ze na to czekał zdecydowanie za długo. W końcu nadeszła ta chwila, ma ją przy sobie, rozdygotaną, zdenerwowaną i upokorzoną. Nie tak powinno być. Ona powinna wrócić tam, gdzie stał z klonami przy statku, z Tangiem objęta ramieniem, jak przyjaciele, śmiejąc się z własnej głupoty z przed chwili,a  potem Tracyn wsiadłby do myśliwca i robil na niebie śmieszne znaki. A Dral na ziemi uruchomiłby droidekę, wszyscy by się śmiali, cieszyli, ze są razem, a najbardziej Seco.
Cholernie nienawidził swoich przyjaciół że mu to zabrali*

Nie tak wyobhrrazałem sobie tą infohrrmacje… *prychnął Seco i odnalazł jej czoło miedzy włosami by je pocałować z czułością, jakby mówił: już po wszystkim. Nadal gładził jej plecy. zaczął też coś nucić, ale nie mógł zmusić umysłu do głębszych przemyśleń. Nawet tego „co z nami będzie”. Ani do refleksji na temat tego czy było mu tu dobrze czy nie. Jedno jest pewne: mogło być. Malkit jest zachwycony tym miejscem, Tangiem, klonami. Widać nie można dogodzić wszystkim naraz*

*Sam tez usiadł, pochylił się, ze skrzyżowanymi nogami, i siedział naprzeciwko Fler, patrząc na nią i pozwalając jej na wszystko, co robiła. Kiedy mały przedmiot spoczął na jego palcach, przyglądał się chwile swojemu odbiciu w emiterze, po czym zacisnęła pięść. Rozległ się cichutki trzask. Serwomotory zajęczały. A Seco ściskał coraz mocniej* Nie bój się Tanga. Thrroche się wkuhrrwił, ale to nie potwóhrr. Nie chciał zhrrobić ci krzywdy. Wiem, ze zhrrobił. Ale niechcący. Ty tez zhrobilaś coś złego mu, czego ja nie rozumiem, ale tez niechcący. Powinniście sobie to wybaczyć i zyć dalej nohrrmalnie, ale „ty nie zhrrozumiesz, Seco”, wiec nawet nie phrrubuje… *wyciągnąwszy ręke rozluźnił pieśc. Odłamki malutkie drzazgi płytki z wiadomością za którą Imperium płaciłoby w złocie na miarę wagi kontrahenta, posypały się na trawę i znikły w niej*

*Kiedy tak zrobiła, objął ramionami jem plecy* Chodź do domu. Wykąpiesz się, przebierzesz, wsypiesz hehrrbatę… a potem obudzimy Malkita… Zamknę drzwi na klucz, zamknę okiennice. Nikt nie przyjdzie, nikt nas nie podejrzy, będziesz bezpieczna. W końcu się pocieszymy, pośmiejemy. Opowiesz nam wszystko. Ja tak na to czekałem…