Puszka leżała na jej kolanach, poruszając się na boki, jakby chciała przytulić Fler do siebie. Cieszyła się, że ktoś ją włączył. Może i była mała, ale była dość rozumna. Może Zin nie okazywał swych uczuć do Puszki przy ludziach, to w domu na Mandalore była przytulana. Była taką małą pieszczotką Zina, gdy ten pokłócił się z Temeną. Była taka drobniutka w porównaniu Dżonym, który obdarzony był intelektem i tyloma funkcjami, których Puszka nie miała i mogła sobie o nich jedynie pomarzyć. Kiedy Fler wypowiedziała imię jej pana, Puszka znowu zaczęła wydawać całkiem nie pasujące do siebie sygnały, chcąc potwierdzić jej słowa. Nie wiedziała jak to zrobić, w końcu była tylko małym, bezradnym droidem.

Gdy ta zaczęła ją czyścić, Puszka zaterkotała wesoło. Nie wiedziała jak jej się odwdzięczyć, w końcu była mała i dość mało kumata. Zaczęła przysłuchiwać się jej nuceniu. Tak ładnie to robiła. Nie była to szarpanina, jakiej słuchał Zin w czasie pracy. Znowu zaczęła się wiercić na jej kolanach, a gdy powiedziała, że Zin poleciał daleko, wydawała dźwięki z niskiej częstotliwości, które oznaczały, że jest zasmucona i nieco załamana. Puszka mogła się dowiedzieć gdzie jest Zin, wystarczył jej komputer i odpowiednie wejście, jednak gdy teraz była tak czyszczona, poczuła się rozczulana. Gdyby mogła, to pewnie rozpłynęłaby się, i wszystkie obwody zaczęły by iskrzyć. Nie mogła jednak wyrazić swoich dziwnych komunikatów inaczej. Pozostało jej tylko durne terkotanie, brzęczenie i piszczenie o dużym zakresie częstotliwości.

Puszka tylko poddawała się tej niemałej pieszczocie jaką było czyszczenie. Terkotała i łasiła się do Fler. Co to dużo pisać, w siódmym niebie była. Puszkę ogarnęła chęć kontaktu z Zinem. W swojej małej bazie danych miała numer na jego komunikator i z chęcią użyłaby go, gdy tylko Fler skończy ją czyścić. Już nie wydawała sprzecznych komunikatów. Uspokoiła się. Może i była dość uczuciowa. Była małym droidem, który w razie niebezpieczeństwa staje do walki. Taki mały kłębek uczuć. Zdążyła przywiązać się i przyzwyczaić się do swojego pana, który sam ją skonstruował.

Puszka miała dość długi czas reakcji, jednak gdy ją puściła, niemal natychmiast włączyła swój repulsor. Zawisła w powietrzu i patrzyła na Fler. Wykonała beczkę w powietrzu i zaczęła się obracać. Znowu zaterkotała. Zaczęła się rozglądać. Jej celem było znalezienie jakiegoś komputera. Piski, terkot, brzęczenie. Znowu zaczęła wydawać komunikaty. Były one składne. Chciała powiedzieć, że szuka komputera, jednak Fler pewnie jej nie zrozumie, dlatego też Puszka poleciała w stronę wyjścia z ładowni. Zaterkotała znowu. Chciała by Fler poszła za nią. Jej sensor wzrokowy zaczął świecić bardziej intensywnym światłem.

Puszka nie miała zamiaru wylecieć na zewnątrz. Po prostu szukała komputera i to tak, że latała od pomieszczenia do pomieszczenia. Znalazła się w kokpicie. Zaterkotała, zabrzęczała. W końcu odnalazła cel swej podróży. Otworzyła się mała klapka u góry i wyciągnęło się małe ramie z końcówką pasującym do wejścia w komputerze. Fler mogła się domyślać, że Puszka będzie usiłowała skontaktować się z Zinem. Droid zbliżył ramię do wejścia i wsunęła końcówkę do środka. Puszka zaterkotała znowu, próbując znaleźć wejście do systemu komunikacji.

Puszka stwarzała pozory głupiej. Może i niedosłyszała z powodu tanich sensorów słuchowych, ale nadrabiała to doskonałym wzrokiem i umiejętnością kojarzenia faktów. Jedyne co jej przeszkadzało to mała pamięć wewnętrzna, która nie pozwalała na ukazanie jej potencjału. W każdym razie Puszka przywróciła zasilanie komputerowi. Zaterkotała znowu. Na monitorze ukazało się okno proszące o podanie numeru komunikatora. Jej sensor wzroku mógł obracać się dookoła dysku z racji mnóstwa łożysk założonych przez Zina. Właśnie sensor odwrócił się i spojrzał na Fler. Znowu wydała jakiś komunikat. Wtedy Puszka wklepała do systemu numer komunikatora, z którym ma się połączyć. Wtedy Fler bez problemu mogła odczytać intencje małego, niepozornego droida.

Połączyła się. Bez większego wahania. Zaterkotała znowu radośnie. Puszka nie znała Dżonego, po prostu widziała go raz czy dwa. Nie rozmawiała z nim. Czuła się gorsza, bo on taki duży, mądry, a ona...taka mała i niepozorna. Sygnał. Oczekiwanie. Może Zin zostawił gdzieś swój komunikator? Może coś mu się stało? Nie wiadomo. W końcu ktoś odebrał komunikator
-Halo?-Głos Zina rozbrzmiał po kokpicie. Puszka zaczęła terkotać i obracać się wokół własnej osi, pokazując że się bardzo cieszy. Zin był bardzo zdziwiony tym co słyszy. Myślał, że Puszka przestała istnieć wraz z domem, Temeną i Varienkiem.-Puszka? Puszeczko. Dobrze Cię słyszeć.-Powiedział czułym głosem. Nie miał pojęcia, że Fler jest w pobliżu. Puszka wylądowała na kolanach Fler.