*Każdy miał swoje spojrzenie na Moc. Mace jako Jedi uważał się za jej strażnika i wykonawce jej woli... uważał uporczywe trwanie przy życiu jako coś nienaturalnego. Każde życie ma swój czas i się kiedyś kończy a wtedy pozostaje tylko Moc... Nie ma śmierci, jest Moc, jak głosi ostatnia linijka Kodeksu. A teraz czekali na otwarcie sie grodzi i gdy to się stało to... ciemność nastała.

W końcu się wybudził powoli i zaczął się podnosić... zlekceważyli ostrzeżenia... głupcy z nich! Natychmiast Windu otoczył swój umysł barierami Mocy, tak by nic i nikt się przez nie nie przedarł. Dooku był najwyraźniej bardzo potężny, musiał znaleźć jakieś źródło dla swoich mocy. Rozejrzał się po pomieszczeniu... zdemolowane. Spojrzał na resztę i na swój miecz... stracił kontrolę nad sobą. To źle wróżyło...* A niech to... skończmy z tym. *Powoli wstał, nadal czując dziwne zawroty głowy. Skutki ogłuszenia...* Pokaż się hrabio! Wszyscy dobrze wiemy, po co tutaj jesteśmy więc nie przeciągajmy tej chwili! *Można by powiedzieć że oszalał, ale wokół Mace'a tworzyła się fala determinacji i zdecydowania. Koniec gierek...*

*Złapał się za głowę, w bardzo „ludzkim” geście, durastal zgrzytnęła o płytki maski. Nie mógł wstać. z  cala pewnością jakieś przeciążenie. Profesor zaraz do niego przylgnął. Słyszał przez pisk słowa Windu.
Wziął nas z zaskoczenia – pomyślał. Działania profesora sprawiły, ze gdzieś przy uchu przeskoczyła iskra i cyborg wstał jak gdyby nigdy nic. Powłóczysta fioletowa peleryna teraz była zwęgloną szmatą. Jego miecze leżały w różnych kątach Sali. Jeden nawet z połówką dłoni. Przy sobie miał tylko jedna rękojeść.
Odwrócił głowę i nagle jakaś tajemnicza siła nacisnęła mu na grzbiet, pochylając do lekkiego pokłonu*
Mistrzu?
*Nie, to tylko ciało. Słój średnicy metra, w  którym odziane w białą tunikę pływało bezgłowe i pozbawione dłoni ciało hrabiego Dooku. Glowa o twarzy na zawsze zastygła w wyrazie świadomości zdrady pływała obok, tak jak i obie dłonie. Siwe włosy unosiły się i falowały wraz z polami szaty. A Dooku był miedzy nimi. Nie był ani widzialny, ani słyszalny ani poznawalny innymi zmysłami, ale wszyscy doskonale go widzieli, słyszeli i czuli – jak w całej swojej wyniosłości stal miedzy nimi. Top było nielogiczne, chore. Przynajmniej generał tak czul – ze wariuje, ze odszedł od zmysłów, a może już nie zyje.
Natomiast dla Mace’a i Darvena była to Moc*
chciałem Was ostrzec *przemówiła zjawa. Generał, stojący teraz nad lezącym Darvenem, jako ze był już w tym lekkim ukłonie, wyciągnął łapę by złapać asystenta za fraki i postawić na nogi*
jeszcze nigdy twoje słowa nie były tak absurdalne… mistrzu… *warknął*

*Darven został przez Generała postawiony, jak bezwładna szmaciana lalka. Jakby go Qymaen podczas tej czynności puścił - bez wątpienia upadłby. A teraz stał, z nieobecnym wzrokiem wbitym przed siebie, głową spuszczoną. Stał tak, jak go Generał postawił, żadnych ruchów. Nic.*

*Mace patrzył na tą zjawę bez cienia lęku, przerażenia... ale z litością i współczuciem* Dooku... wciąż po tylu latach tego nie zrozumiałeś? Potęga to nie wszystko... tak na prawdę nie masz żadnej potęgi. Możesz nas zabić, możesz robić co chcesz, ale nie posiądziesz władzy nad naszymi życiami, duszami... nie posiądziesz władzy nad Mocą. Gdybyś tylko wsłuchał się w głos twego dawnego ucznia... tak Dooku, Qui-Gon nie zniknął, jest częścią Mocy i gdybyś tylko nie trwał z uporem w swym błędzie to usłyszałbyś jego głos. On był tam od chwili jego śmierci i będzie tam *Odparł spokojnie Windu na te przechwałki Hrabiego. Qui-Gon... to była właśnie ostatnia kropla goryczy, która przepełniła kielich i to wtedy Dooku postanowił opuścić Zakon. Jednak jego dawny uczeń nie umarł, a stał się potężniejszy niż oni wszyscy. Ale nie dlatego, że mógł rozwalać góry samą myślą... stał się jednością z Mocą, jego świadomość przenikała całe stworzenie. On też widział wszystko, co się działo w Galaktyce, podczas gdy Dooku był uwięziony tutaj, w tej namiastce życia i ciała* Słuchamy cię hrabio...

*Zjawa rozłożyła ręce* Ja tez jestem częścią Mocy. Zrozumiałem wszystko, na rozumieniu czego mi zależało. Potęga to może i nie wszystko. Jest jeszcze satysfakcja. Bo co mi przyjdzie po takich marnych żywotach jak wasze… Qui Gon był bliski zrozumienia, dlatego też Moc zezwoliła mu na stanie się częścią w niej, owszem. W moim przypadku to Moc jest częścią mnie.* [i]przerwał, w pomieszczeniu falowała chłodna ciemność. Generał patrzył bardzo dziwnie, jakby znowu coś wpełzało do jego umysłu i nagle Mace i Darven mogli przypomnieć sobie ze wyglądał identycznie zanim w chwile później zaatakował ich i wszyscy w transie zaczęli ze sobą walczyć. Jego umysł był wręcz stworzony doi wpływów Dooku. Niektórych urazów nie da się naprawić, a  to były urazy, zniekształcenia które hrabia sam sobie wyżłobił w psychice ucznia.*
[i]Obserwowałem was. Zabieracie się do tej walki od niewłaściwej strony… zamiast zapobiegać, staracie się leczyć. Zanim obciąć pień, zapamiętale odcinacie gałęzie. Robota lubi głupiego. Dam wam wskazówkę. Wskazuje ona na planetę Malachor. Grievousowi nie będę tego nawet tłumaczył, czcza gadanina, ale tobie, Mace… tak, tobie mogę przypomnieć o potędze jaka daje Moc, nie tylko wam, ale tez waszym wrogom… Grievous! Puść go w końcu, żałosna gnido!
*Durastalowa pięść otworzyła się i Darven został puszczony. Natychmiast, a czy się przewrócił, czy stał, to już zależało od niego*
No proszę, odmówiłeś tego rozkazu i zyskałeś taką piękną wdzięczność tego monstrum… chcesz mnie może o coś zapytać, Darvenie?

*Darven spadł ciężko na kolana, pochylił głowę.* Taaak... Odmówiłem wykonania rozkazu... Ale to nie był twój rozkaz. To był rozkaz Sidiousa. I nigdy byś nie kazał tego zrobić... Szczycisz się kontrolą nad Qymaenem? A twój mistrz? Kontrolował cie, manipulował tobą... By na końcu zdradzić. Tak, Dooku. Zostałeś zdradzony. Przez ten cały czas byłeś dla niego nikim. Tylko narzędziem. W jego planie, w jego własnym planie. Nawet nie mrugnął zgadzając się na twą śmierć, ba, każąc cie zabić... Byłeś dla niego nędznym robakiem. *Darven, niemal leżąc na podłodze, uśmiechnął się podle, szydzącym uśmiechem.* A Sifo-Dyas? Jak mogłeś mu to zrobić...? On ci udał! Wierzył! Zrobiłby dla ciebie wszystko, powierzył ci tajemnice, której nikt inny nie poznał... Tymczasem, ty go oszukałeś, zamordowałeś, dla planu Sidiousa w którym Armia była jedynie dodatkiem. Dodatkiem dla jego intrygi. Ale Sidious cie zdradził, miał cie za robaka... I dla niego zniszczyłeś najbliższą osobe. To jego krew płynęła w żyłach Generała! Sifo-Dyasa... Powiedz mi... jak? Nigdy nie potrafiłem tego zrozumieć... pojąć...

*Mace, zapewne ku zdziwieniu wszystkich uśmiechnął się i znowu spojrzał na zjawę.* Nie przeczę... spoczęliśmy na laurach, ufaliśmy we własna siłę i we własną moc... to nas zgubiło. Zgubiła nas też wiara w Wybrańca... w Skywalkera. Dlatego zdecydowaliśmy się powrócić do źródeł, do podstaw filozofii Zakonu... ale to nie zmienia faktu, że jesteśmy sługami jasności, obrońcami Mocy... zawsze twierdziłeś, że Zakon pogrążył się w zepsuciu Hrabio... teraz pragniemy to naprawić. A ty nadal w głębi duszy wiesz, co jest dobre... zbłądziłeś ze szlachetnych pobudek, wiec w Tobie nadal tkwi dobro... *Windu wierzył w dawnego towarzysza, że może się odkupić i znowu stać się Jedi. Ale czy nie był zbytnio naiwny? Wtedy też wyczuł ponownie tą ciemną aurę i wzmocnił swoje bariery otwierając się jednocześnie na Moc, całym umysłem i całym ciałem. Ponownie widział rzeczywistość w formie kryształu, szukając charakterystycznego Punktu Przełomu. To dzięki tej bardzo rzadkiej umiejętności Mace był tak groźnym przeciwnikiem... każda sytuacja, każde zdarzenie posiadało Punkt, który jest najsłabszym ogniwem łańcucha. On potrafił je odnajdywać, interpretować i wykorzystywać... no i rozporządzał wielką potęgą, która ustępowała jedynie Yodzie... I teraz, gdy ponownie całun Ciemności zaczynał ich otaczać, to Mace odnalazł najwrażliwszy punkt w tym ataku i sam skierował w niego swoją Moc, dążąc do rozproszenia tego. Działał pewnie i zdecydowanie... odzyskał wiarę w swoje umiejętności, w swoją siłę a przede wszystkim w Moc. Działo się to długo, ale już się dokonało... Mace Windu wracał* Dosyć tego! *Zawołał groźnie, a tego nie można lekceważyć.*