Ścieżka prowadząca do oświecenia nigdy nie jest prosta, łatwa ani jasno oświetlona. To labirynt pomyłek i ślepych zaułków... ale nie chodzi tutaj o pokonanie drogi, chodzi o upadek i o podnoszenie się z niego. *Odparł spokojnie Qui-Gon, gdyż rozumiał postępowanie swego mistrza... dawnego mistrza. Trwał on uporczywie przy swoich racjach... nigdy nie brakowało mu wytrwałości i uporu. Te cechy przejął właśnie po nim i tymi cechami doprowadzał Radę do szału... może nie do szału, ale nie podobało im się to. Gdy zjawa zwróciła się do Mace'a to ten zmarszczył nieco czoło, starając sobie przypomnieć o co może mu chodzić... a raczej o kogo. Gdy w końcu zrozumiał to szepnął cicho* Hakon... byłem ślepy... *Ale też był tylko człowiekiem, na barki którego zrzucono bardzo wiele spraw. Musiał równocześnie planować kilka rzeczy na raz, więc nie dziwił się ,że coś przeoczył... znowu* Rozumiem... ale nie zostawię cię samego mistrzu. Może z czasem zrozumiesz mój punkt widzenia i ostatecznie zjednoczysz się z Mocą... *Wygląda na to, że cel ich wizyty może nie zostać osiągnięty. Nie zniszczą Dooku...*

*Zjawa jedyne, co uczyniła, to uśmiechnęła się lekko. Nie padło już ani jedne słowo na temat filozofii. Dooku był uparty, jak Qui Gon słusznie zauważył. I stanowczy, stały w poglądach. Ale historia zataczała koło. Tak jak kiedyś Dooku dostrzegł niedoskonałości, tak i teraz. Proces zaczął się już wtedy, w  kwaterze generalskiej na Niewidzialnej Ręce. Teraz moszna w tym trwać. Ale on nie poprosi o zycie tej trójki pokiereszowanej po „zabawie” jaka im urządził. Chyba Qui Gon będzie musiał pokazać mu raz jeszcze dobro.*

*Rozkaz to był dla Mistrza Windu. To jedyna istota tutaj, która miała formalny obowiązek czuć respekt do Qui - Gona. Darven za to czuł gniew, po tym wszystkim, co go dzisiaj spotkało, szczególnie jak usłyszał, że po tym wszystkim po prostu mają odejść i zostawić to w spokoju. Bo duchy się dogadały łaskawie, ale wcześniej omal ich nie zabiły. Specjalnie się zresztą tym nie przejmując. Cyrk na kółkach. To się wydawało po prostu Darvenowi nie do pojęcia. Nic nie zrobi, dopóki Generał nie wyda jasnego rozkazu, bo nie chce. Ale Darven wiedział co będzie. Jedi się dogadali, czas zmykać. Przeklęte wielkie sprawy. A co jakby się duchy nie dogadały? Qui spokojnie dyskutowałby z Dooku, oni by sobie tutaj umierali. W końcu, nie warto używać przemocy. Darven podobnie jak Mace miał spore obiekcje. Mace zaakceptował decyzje z jego punktu widzenia ważniejszej i potężniejszej istoty. Darven podobnie, ale to jest już związane z Generałem, a nie z Qui-Gonem, dlatego czekał na jego decyzje.*

*Przez chwilę świadomość Qui-Gona zniknęła dla wszystkich, tylko nie dla Generała. Mógł on usłyszeć w swoim umyśle jego spokojny głos* Odejdź Qymaenie... ja się nim zajmę. Już nigdy nie zagrozi tobie ni twoim sprzymierzeńcom... wiesz, że jest dla ciebie zbyt silny, więc zostaw go mnie. Zakop to miejsce, pogrzeb je na zawsze... *I głos się urwał, choć świadomość obecności drugiego ducha nadal pozostawała. Minęło kilka spokojnych chwil, po raz pierwszy od wejścia tutaj... I wtedy wszyscy żywi tutaj mogli poczuć, że ich ciała zostały uzdrowione. Jak? Nie wiadomo... ale dzięki komu? Chyba to wszyscy wiedzieli...* Odejdźcie w spokoju i niech Moc będzie z Wami... *Pożegnał się Qui-Gon, a Mace skłonił lekko głowę w wyrazie szacunku dla mistrza Jedi, po czym przypiął rękojeść miecza do pasa i wyszedł z pomieszczenia, na odchodnym jeszcze mówiąc* Niech Moc będzie z tobą hrabio... obyś odnalazł właściwą ścieżkę... *I opuścił ten grobowiec...*

*Biedny Qymaen w zbroi cyborga złapał się tylko a obolały łeb, próbując wyciągnąć sobie go z głowy, ale sugestia była silna. Bronił się rozpaczliwie, ale to do niego trafiało. A po chwili nagle wróciła mu pełna sprawność, oczywiście w ramach wcześniejszych możliwości. Odwrócił się gwałtownie. Niczego nie było, żadnych zjaw, głosów, tylko ogólny rozgardiasz. Zmrużył oczy.
„pogrzeb je na zawsze”. Zamrugał. To był ten lepszy uczeń Dooku. Ten, któremu on nigdy nie dorówna. Wszyscy widzieli stosunek Dooku do niego. Mimo jego prawdziwego oddania.
Nie można wiecznie walczyć. Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść, niepokonanym.
Dobrze – podpowiedział w myślach i skłonił się łbem w pusta przestrzeń. Mógł to zrobić, bo był przecież jednym z  prymitywnego, kaleeshianskiego ludu który wierzy w duchy. Odczekał, aż Mace i Davren wyjdą, po czym podniósł z ziemi swój miecz – tylko jeden – i sam wyszedł. Profesora nie było, wszyscy uciekli. Na korytarzu wył alarm. Cyborg zatrzymał się rpzy kontrolce. Dwoił mu się trochę obraz ale zdołał wpisać kod zamykajacy, zaplombował to pomieszczenie polem siłowym, jak wcześniej. I tak jak chciał Darven w  swoim wyobrażeniu. Rozpoczął procedurę błędu – czyli przeciążania. Za góra 15 minut to pomieszczenie i kilkadziesiąt sąsiednich stanie się gruzowiskiem. Wiec dobrze, ze alarm ogłoszono. Odwrócił się i bez emocjo szybkim krokiem skierował się za Mace’m i Darvenem*

Darven starał się zarejestrować tyle, na ile pozwalała mu sytuacja. W tych chwilach, kiedy odzyskiwał świadomość, patrzył i słuchał uważnie, mając nadzieję, że niebawem jego zagadka się rozwikła. Gdyby chcieli go tak po prostu zabić, już by to zrobili. Ale ten sobowtór... Samo jego istnienie napełniało nienaturalnym niepokojem. Pewnie wykorzystają go, by wciągnąć resztkę Cochrelu w kolejną intrygę. Tak przynajmniej zdawało mu się w tej chwili. Do czego nie był im potrzebny drugi Darven, na pewno nie robili tego dla zabawy. Podobnie jak kopie innych oficerów floty - szykowało się coś większego.

Kiedy już odzyskał możliwość widzenia, zaczął mrugać, próbując przystosować się do warunków. Było mu cieplej, bo obłożono go materiałem - widocznie jego prognozy się sprawdzały, nie chcieli go uśmiercić, nie od razu. Nie mógł jednak powiedzieć, by to było coś radosnego. Jeżeli go dotąd nie zabili - a były to istoty zdecydowanie zdeprawowane - to nie mogło być lepiej w przyszłości. Na pewno nie wypuszczą go ot tak. Służyć im będzie za królika doświadczalnego? Im dłużej o tym wszystkim myślał, tym większy miał mętlik w głowie. Starał się połączyć fakty, ale nie było mu łatwo. Czego oni mogą od niego chcieć? W umyśle łomotało mu, jakby o czaszkę rozbijały się tysiące młotów.