*Rozejrzał się znowu, podrapal się po głowie. No nudno tu.
W sumie mógłby odejść. Tak na chwilę. Eda pogłaskać, tak na chwilkę bo lubi to robić.
Popatrzył na swoje ręce nadal w „workach”
A fu, obrzydliwe, gdzie tym dotykać…
I choć miał ochotę – nie odszedł.
Odebranie wiadomości sprawiło ze na chwile zapomniał o tej „potrzebie”, ale łączność urwano, co go zaniepokoiło. Co to mogło oznaczać? Albo coś jej się stało, albo ona zrobiła to specjalnie. Podejrzewał to drugie. Zawiadomić Kahra? Nie, przeciez on tez ma z nią łączność, tak jak z nim.
Poczuł się znowu bardzo niepewnie…*

*Czy Ed się nad tym zastanawiał? W tej chwili raczej nad sobą – czy dobrze robi. Ale kiedy okazało się ze wyszło na jego, zaraz się bardzo grzeczny zrobił. Zaczął współpracować. Wrócił Ed. Stało się tak, jak zamierzył, wiec się uspokoił.*
Mi nie musi być wygodnie, ważne żeby jej było bezpiecznie. Najlepiej polocie ją na brzuchu na tym takim czarnym
*Nie tłumaczył ze na głowie, czy jak, najprościej i łopatologicznie – na czarnym. Na czarnym była dobra przyczepność i wystarczająca powierzchnia, by załadowana poprawnie „pacjentka” nie spadła.
Nie zareagował negatywnie na używanie Mocy. Nie było to używanie jej na nim. A jak już będzie blisko, to będzie musial zacisnać zęby i wytrzymać*

- Dobra
Mruknął Jedi i zaraz też Mocą ułożył Renee na "tym takim czarnym", starając się ułożyć ją jak najwygodniej. No i postarał się, by nie spadła. To było najważniejsze. Akcja ta trwała jedynie kilka sekund.
- Masz. Odnieś ją do skrzydła szpitalnego.
Powiedział ten Jedi a potem odszedł w pośpiechu i zniknął gdzieś w ciemności. Światła dalej były zgaszone, więc Ed musiał polegać na własnych reflektorach. Poza tym jakoś tak dziwnie cicho się zrobiło.

Działania Hakona nie przyniosły żadnego rezultatu, bo nie wynikały one z zewnętrznych nacisków, a były to wewnętrzne podszepty, potęgowane przez bliskie sąsiedztwo burzy nasiąkniętej Ciemną Stroną. Wpływała ona na wszystko wokół, także i na Hakona.
Wewnętrzny głosik dalej szeptał, że Ciemna Mistrzyni zdradziła, że trzeba coś z tym zrobić. Donieść Kahrowi, albo w ogóle samemu spróbować ją dopaść i wymierzyć sprawiedliwość, bo Rada jest ślepa. Ostatnio podjęli przecież ciąg fatalnych decyzji, zamiast na trwale zneutralizować opętanych to ich "wyleczyli" a potem wypuścili. Yoda z Windu zbiegli ze Świątyni w najcięższych godzinach, zostawiając ich samych. A teraz gdzieś tam jest duch sitha w ciele Cersi na wolności, bo Rada nie potrafiła podjąć żadnej konkretnej decyzji w jej sprawie. Zakon się staczał.

*Przynajmniej się przekonał, ze to nie z zewnątrz. Z jednej strony było to pocieszające, bo już mu się wydawało, ze ktoś jest za drzwiami.
Zrozumiał, jak czuje się Ed w napadach swojej choroby. Jeśli to się nasili to kto wie, może i Hakon ulegnie. To było takie… schizofreniczne. Słyszeć głosy.
Tak naprawdę nic nie można dobrze zrobić, ciężko się skupić bo one cały czas drążą dziurę w mózgu.
To moja głowa, moja, wynocha!
Sapnął przez nos, i zanurzył się w oczyszczającej umysł medytacji, skupiając się na najpiękniejszych, najjaśniejszych w mocy chwilach. Na swoim mianowaniu na Mistrza, to było jedno z najlepiej zapamiętanych „jasnostronnych” wydarzeń.*

*szedł, szedł, wprawdzie swiecil ale i tak szedł na pamiec, jak to Ed, co zaskutkowało w pewnym momencie cichym „łup” o drzwi. nie szedł szybko, wiec ani jemu, ani drzwiom ani Renee niż się nie stanie. na początku stwierdził, ze się pomylił i zabłądził, wiec cofnął się by oświetlić i przyjrzeć się. Wyglądało na to, ze się nie pomylił – to odcięli cale skrzydło.
Co jest – zapytal w  myślach. Chwilę stał, po czym podszedł, podniósł nogę i zaczął „drapać” w drzwi*

Ostatnio edytowany przez ED (2012-06-03 19:05:18)

Drapanie w drzwi nic nie dawało, nikt nie odpowiadał, jedynie głuchy łoskot i zgrzyt metalu pocieranego o metal. Grodzie były solidnie zbudowane, więc im nic się nie stało pod wpływem działalności Eda. Poza tym nawet jeśli ktoś był w środku to i tak nie było szans na otworzenie drzwi z prostej przyczyny, brak zasilania. Ed więc musiał wykombinować coś innego. Ukryć się w jakieś innej sali lub też wrócić do tej głównej, gdzie jednak trochę więcej osób było w pobliżu.

Tymczasem u Hakona odgłos kroków nie ustawał, a wręcz przeciwnie, nasilał się. jednakże w tej ciemności ciężko było cokolwiek dostrzec. Trzeba było tylko czekać...
W końcu zza rogu wyszła jakaś postać i zatrzymała się kilka metrów przed barabelem. Ciężko było cokolwiek dostrzec, bo ten ktoś miał na sobie płaszcz z kapturem narzuconym na głowę. W końcu jednak nieznajomy odezwał się.
- Ach mistrz Hakon... Rada odstawiła cię do kąta jak zabaweczkę? Czyżby uważali, że nie dasz sobie rady z czymś bardziej wymagającym niż stanie pod drzwiami?
Ten głos Hakon z pewnością rozpozna, mimo że miał już więcej cech męskich niż kobiecych. Była to jednak Cersi.
- Cóż... bądź tak miły i zejdź mi z drogi a nikomu nic się nie stanie.

*Kiedy tylko usłyszał głos, zaraz rozpoczął wyszukiwanie w pamięci osoby do kogo należał. Choć zanim jeszcze mól to określić, już wiedział, ze to raczej nie „swój”.
To Cersi. To cialo Cersi. Jedyne co Hakon teraz fizycznie zrobił, to zerwał z  rąk opatrunki. Woda z nich wsiąkła mu zaraz w szatę. Wolałby się za chwile na niej nie pośliznąć. Z kolei w opatrunkach miecz może być w rękach niestabilny*
Obawiam się, ze nie mogę tego dla ciebie zrobić mój drogi
*Nie „moja droga”. Nie rozmawiał już z  Cersi*