*Przez chwilę milczała, wytężając swoją łepetynę do granic możliwości. Jednak nic to nie dało. Nie wiedziała nic o Onrelu, musiała więc improwizować. Wnioskując po wyglądzie posągu i jego kształcie musiał mieć on co najmniej tyle samo lat co monument mistrza Nidila, ale ciężko było powiedzieć, czy był starszy czy nie. Na pewno był w gorszym stanie, ale oba wyglądały tak, jakby były stworzone przez jednego artystę. Tyle, że szaty Onrela diametralnie odbiegały stylistycznie od szat Nidila, co mogłoby wskazywać na to, że oboje jednak żyli w różnych czasach.* Mistrz Onrel żył bardzo dawno temu. Był wielkim jedi, bardzo poważanym w swoich czasach. Myślę, ze mógł mieć swój znaczny wpływ na losy zakonu i mógł być podziwiany przez wiele pokoleń. *powiedziała tylko tyle i od razu ruszyła dalej. Wolała nie czekać na pytania Eda, bo pewnie nie znałaby na nie odpowiedzi, a nie chciała okazywać swojej niewiedzy.*

*Była wdzięczna losowi, że nie usłyszała żadnych pytań na temat tego nieznanego jej mistrza jedi. Gdy Ed się zatrzymał, sama zatrzymała się na chwilę. Wiedziała o co chodziło, więc ten krótki postój nie przeszkadzał jej. Po chwili ruszyła dalej i zatrzymała się dopiero przy następnym posągu. Ten wyróżniał się od innych dlatego, że nie przedstawiał jednej postaci, lecz aż dwie. Były to kobiety, które dzieliła różnica tak na oko około dwudziestu lat. Pod pewnymi względami były do siebie podobne.* To Vima i Nomi Sunrider. Słyszałeś kiedyś o nich? *przedstawiła obie panie, tym razem nie musząc korzystać z pomocy tabliczki.*

Zgadza się. Vima to córka Nomi. *odparła. Nie pokazała która z kobiet na posągu to matka, a która to córka, gdyż uznała to za bardzo łatwe do rozróżnienia. Różnica wieku była dla niej łatwo widoczna.* Żyły mniej więcej w tym samym okresie co Revan. To były bardzo burzliwe czasy. *dodała, uznając że takie porównanie lepiej do niego przemówi niż sucha liczba.
Ruszyli dalej. Świątynia była jeszcze duża i mieli jeszcze trochę rzeczy do zobaczenia. Renee skupiła się głównie na pomnikach. Przedstawiła Edowi kolejne upamiętniające bardziej znanych jedi z lat starożytnych. Na tyle na ile pozwalała jej wiedza do każdego dopowiedziała te dwa-trzy zdania na temat tego, czym się wsławili. Oprócz tego oprowadziła go po części świątyni, pokazując mu gdzie jest biblioteka czy komnaty mieszkalne jedi, a także takie trywialne pomieszczenie jak stołówka.*
Nie mam już nic więcej do pokazania. Może jest jeszcze coś, co chciałbyś zobaczyć?*Sama nie znała zbyt dobrze świątyni, dużo jej pomieszczeń było dla niej nieznanych, więc siłą rzeczy wszystkiego pokazać nie mogła. Gdy uznała, że Ed widział już wystarczająco dużo, zatrzymała się i powiedziała właśnie te słowa.*

*Obserwowała uważnie jego ruchy. Wszystkie takie nieprzewidziane przez nią akcje podejmowane przez Eda budziły w niej lekki niepokój, lecz teraz już niepokój mieścił się w granicach rozsądku. Panowała nad sobą i swoimi reakcjami. Więc nawet gdy Ed zawarczał zachowała względny spokój, podeszła do i położyła dłoń na jego powierzchni.*
Jeśli chcesz gdzieś jeszcze pójść to nie krępuj się. Później będziesz żałował, że się nie zapytałeś. *podpowiedziała mu i po raz kolejny tego dnia pogłaskała go dla otuchy. Zależało jej na tym, by Ed był naprawdę zadowolony z wycieczki, gdyż to mogłoby mocno podbudować ich relację i sprawić, że to co było kiedyś zacznie powoli odchodzić w niepamięć.*

*Głaskała go dalej, a skoro przysunął łeb, to siłą rzeczy zaczęła na niego patrzeć, swój wzrok koncentrując głównie na "ustach" Eda. Oprócz głaskania nie robiła nic nadzwyczajnego, ale wewnątrz siebie była pełna emocji. Głównie tych pozytywnych, ponieważ mogła bez niczego stać przy nim, dotykać go i nic złego się nie działo.*
W amfiteatrze. To wygodniejsze miejsce na obrady niż jakiekolwiek miejsce w świątyni. Przede wszystkim jest na tyle duży, by bez problemu pomieścić wszystkich uczestników konklawe. *odpowiedziała prawie natychmiast. Ulżyło jej, że Ed jednak zdecydował się podzielić swoją prośbą.*
Zaprowadzić Cię tam? Gdy konklawe zostanie wznowione amfiteatr będzie niedostępny przez większość dnia dla zwiedzających, więc druga taka okazja może się nie trafić. *spytała dla pewności.*

*Zrozumiała o co chodzi i podchwyciła pomysł z klepaniem. Zamiast głaskać zaczęła rytmicznie uderzać wyprostowaną dłonią w łeb Eda. Niezbyt mocno, uderzenia były nawet lżejsze niż przybicie piątki. Unikała przy dotykania wgniecionej siatki, woląc nie dotykać czegoś, co nie wyglądało w dobrym stanie.*
Gdybym przyprowadziła Cię w trakcie trwania obrad, to mistrzowie pewnie mieliby do mnie jakieś uwagi, ale teraz nikt nie powinien mieć żadnych przeciwwskazań, Edwardzie. *zapewniła go jeszcze, poklepała go kilka razy i wycofała się robiąc krok do tyłu.* No to chodźmy. *dodała i ruszyła w stronę wyjścia ze świątyni, przez które trzeba przejść, by dostać się do amfiteatru.*