Tac nie mógł niczego dojrzeć, bowiem w pomieszczeniu panowała niemal nieprzenikniona ciemność. Ciężko się było też zorientować, jak ten hangar w ogóle wygląda, jedynym punktem orientacyjnym były wielkie wrota, które znajdowały się kilka metrów za myśliwcem. Ale w pewnym momencie pojawiło się coś dziwnego, mianowicie na przeciwko owych wrót, najpewniej przy przeciwległej ścianie pojawiło się jakieś światełko. Było ono nieco niewyraźne i słabe, ale było. Dawało to jakiś punkt orientacyjny co do kierunku poruszania się. Bo może akurat znajdzie się tam coś, co pozwoli Tac'owi stąd odlecieć? Jakaś konsola na przykład? Albo chociaż wewnętrzny komunikator, by połączyć się z tym kimś, kto kierował owym statkiem i go tutaj sprowadził.

Zagłuszanie jednak wciąż działało sprawnie i komunikat nie miał szans na przedarcie się przez tą blokadę, ale może kiedyś nadejdzie chwila słabości i ktoś go odbierze. Niestety, nie będzie to macierzysta jednostka Monroe'a, bowiem nagle gdzieś w oddali rozległo się mocne, basowe dudnienie, połączone ze zgrzytem metalu z całego pokładu, a na dokładkę całym statkiem zatrzęsło. Ciężko było jednoznacznie stwierdzić co to mogło być, ale można się było domyślić, że był to skok w nadprzestrzeń, a więc przez najbliższy czas Tac był tutaj uwięziony. Mógł co prawda siedzieć cały czas w swoim myśliwcu, ale wkrótce skończą mu się zapasy powietrza, więc będzie musiał skorzystać z tego na statku, a poza tym, jego racje żywnościowe i wodne były raczej niewielkie. By przeżyć będzie musiał udać się w głąb statku.
A co do próby demontażu neonu przez Taca to miał on szczęście, ponieważ ten konkretny miał w sobie baterię awaryjną, która mogła zapewnić światło na godzinę po ustaniu dopływu energii. Działania pilota przyniosły spodziewany efekt i tak oto zdobył trochę nieporęczną latarkę, ale zawsze to coś. Nie uszkodził też żadnych kabli, więc w razie czego będzie mógł znowu podładować baterię, jeśli będzie oszczędzał energię w myśliwcu.

Ostatnio edytowany przez Darr tah (2011-04-09 17:11:26)

Gdy Monroe zszedł na pokład to jego zaimprowizowana latarka dawała mu niewiele światła. Mógł co prawda zobaczyć wszystko co leżało na podłodze w odległości jednego metra od niego, ale tam po prostu nic nie było. Trudno się też temu dziwić, skoro hangar był nieco prymitywny i nie posiadał pola ochronnego. Po każdym otwarciu wszystko co się znajdowało w pomieszczeniu, a nie było to przymocowane, to wylatywało w próżnię. Tac jednak w miarę zbliżania się do źródła światła mógł dostrzec zarysy czegoś, co tam się znajdywało. A była to jakaś specyficzna konsola kontrolna. Stała na jednej, grubej "nodze" przypominającą rurę, a zakończona była pochylonym ku ścianie pulpitem. Gdy pilot podejdzie, to zobaczy, że większość przestrzeni zajmował kolorowy ekran, a po jego prawej stronie znajdowało się dziewięć przycisków uszeregowanych po dziewięć, szeregu po szeregu, tworząc kwadrat. A co zaś się tyczy ekranu, to wyświetlał on szereg czegoś na kształt liczb lub cyfr. Był to całkowicie obcy alfabet, więc Monroe i tak się w tym nie połapie

No może i to była lekkomyślność, ale co też mógł więcej zrobić? Raczej nic, a siedzieć wiecznie w hangarze nie mógł. Miał on jednak szczęście, o ile można o nim mówić w takiej sytuacji. Na konsoli pojawił się jakiś schemat, potem krótka animacja, coś zabłyszczało, jakieś liczby się pokazało, po czym za Tac'iem rozległ się głośny zgrzyt metalu, potem syk starych silników i tak oto otworzył się właz, który odsłonił wejście do szerokiego i wygodnego tunelu. Tutaj już było znacznie jaśniej, więc latarka nie była potrzebna. Co jakiś czas w ścianach znajdowały się specyficzne diody, rzucające światło na korytarz. Jednakże nie było aż tak dobrze, bowiem co kilka metrów jakaś dioda była zepsuta, pogrążając tą część w lekkim półmroku. Niektóre z lamp migały przerywanym światłem od czasu do czasu. Widząc to można się było domyślić, że ten statek nie jest ani nowy, ani utrzymany w dobrym stanie.

Jak można się było spodziewać nikt nie odpowiedział, nie licząc echa. Wątpliwe było nawet to ,że ktokolwiek szedł tym korytarzem od bardzo dawna, bowiem ściany i podłogę pokrywała niezła warstwa brudu, która niemal znikała w okolicach systemu wentylacyjnego, ale potem znowu wracała. Co jakiś czas zaś w ścianach znajdowały się drzwi, które jednak były mniejsze od tego tunelu. Były może wysokie na dwa metry a szerokie na półtorej, taki standard. Nigdzie jednak nie widać było żadnych przycisków czy konsol, które mogłyby je otworzyć, więc Monroe musiał iść dalej, aż w końcu na swojej drodze znalazł jakieś otwarte drzwi, które wyglądały równie zachęcająco co ten tunel - półmrok, brud, itp, z tym, że tamten korytarz był bardziej wąski. Monroe mógł co prawda iść dalej, ale po kilkunastu metrach napotkałby zamknięte grodzie tunelu a inne drzwi były zamknięte. To była jedyna droga.

A atmosfera była iście horrorowa, wąskie korytarze, migające co jakiś czas światło, niektóre odcinki tonęły w mroku, inne były z kolei dosyć jasne, jednak generalnie dominował półmrok. Do tego co jakiś czas zza ścian dobywał się odgłos zgrzytania lub uderzania metalu o metal. Ten statek z pewnością był bardzo stary, skoro wydawał takie odgłosy. Ale paradoksalnie tutaj Tac miał więcej szczęścia, bowiem część drzwi było otwartych, wsuniętych w ściany. Co jakiś czas mógł napotkać na swojej drodze jakieś ciemne kajuty, w których pełno było brudu lub różnego rodzaju śmieci. W niektórych nawet stały stare łóżka i resztki mebli. W innych leżały rozrzucone po podłodze narzędzia lub dziwaczne części i przewody. Tac co jakiś czas mógł napotkać różnego rodzaju skrzyżowania lub zakręty - to był istny labirynt.

W końcu Monroe trafił do pozornie ślepego zaułka, bowiem drzwi przed nim były zamknięte, a więc trzeba się cofnąć i szukać innej drogi. Nagle jednak otworzyły się one, dając mu dostęp do dotychczas zamkniętego pomieszczenia. Tam na szczęście było w miarę jasno, pomieszczenie było średniej wielkości, owalne, a po jego środku znajdowała się upragniona konsola. Budową przypominała tą z hangaru, jednak była trochę większa a przyciski znajdowały się po obu stronach ekranu, który podobnie jak poprzedni wyświetlał serię niezrozumiałych komunikatów. Na przeciwko konsoli, pod ścianą stała kolejna, która również była podobna do poprzedniej, ale jednak inna. Ten sam ekran, z tym, że brakowało w niej przycisków, jedynie po bokach znajdowały się swego rodzaju poduszeczki błękitnego koloru. To urządzenie wyglądało na nieaktywne, jedynie to stojące w centralnej części było sprawne.