Memlanie gałązki musiało ją naprawę wciągnąć skoro nie zareagowała na pisk Miss. Za to z góry rozległo się terkotanie, kiedy odgryzła gałązkę i mogła zacząć ją ze spokojem jeść. Mądre toto i ma instynkt, więc jakby było szkodliwe to by pewnie nie ruszyła. Zresztą kto wie, może coś w tworzywie było co jej tak smakowało. A może chodziło tylko o akt gryzienia.

Miss jednak wybrała zsunięcie się. Nie czuła się pewnie w takiej sytuacji, nowej przecież. Więc gdy dotknęła podłoża, poczuła się lepiej.
- Ja lubię Ty.
Stwierdziła po jego komentarzu. I żeby mu nie było smutno, zaczęła go obiema dłońmi głaskać i klepać.

[puszczam kolejkę]

*Tym razem Ed pozwolił by mu się kulka zatrzymała na nodze i po chwili zabrał się za nią, ale teraz nie było to delikatne turlanie, ale niszczenie z premedytacją – najpierw ją zmiażdżył, potniej sobie przydepnął i rozrywał po kawałku, szorując mocno o podłoże, by to w ogóle było możliwe. Stał przy tym na daleko wysuniętych wysięgnikach a  łeb miał prostopadle ku ziemi, wiec widział co robi*

Miss za to patrzyła trochę podejrzliwie na to co Ed robi. Bo przecież przed chwilą go chwaliła, że jest delikatny. Ale skoro Mac nie ruszał tego, to i ona tylko patrzyła.
- Do Edward. Ja nie widziała Cię dużo, a Ty znać Edward dużo.

*Mac zaś teraz zrozumiał o co Edowi chodziło. No cóż… znowu się rozejrzał… znowu wyją z kosza ulotkę, zrobił następną kulkę i rzucił do Edzia*
Ah, o to chodzi. No tak, bo ja do Eda nie przychodzę tylko on do mnie. I dlatego się dużo znamy, prawda Edi?

Ma się rozumieć *Odmruczał Ed. Kuleczka zatrzymała się nieopodal Edzia. Doszedł do niej i zagarnął do siebie. Trochę podreptał, i udało się przydepnąć rożek, i dalej swoje. Tu najwyraźniej chodziło o rozwijanie kulki. A darcie papieru było niechcący. Musiał się nauczyć nowej umiejętności. Ćwiczył, wiec były straty*
Poznałem Maca jak miałem… nie tyle zły czas, to złych wiele dni… codziennie było źle. Nie chciałabyś mnie wtedy poznać…

- Ja rozumie.
Uśmiechnęła się obserwując to co Edzio robił. Już zrozumiała o co chodzi i nie bała się. Ciekawiło ją to, jak taki olbrzym może robić tak precyzyjne rzeczy. I wcale nie przestraszyła się, gdy Mac powiedział, że się bał.
- Ja bała Edward. Trochę. Zahak mi pokazał i był mówił Edward duży. Ale ja nie znać tak duży. Ale ja już nie bać.
I uśmiech mówiący jaka jest z siebie dumna.

A Zahak bał się Eda? *zapytał Mac, przysiadając na jednej nodze. Rękę rozłożył i wsunął pod stopę Eda, aż po łokieć. Samo wyobrażenie tego, co by się stało gdyby nacisnął sprawiało niemal realny ból… Mac miał na twarzy kilka oznak prawdziwego respektu dla Eda-  napięte mięsnie, oczy jeszcze bardziej nieprzeniknione niż zazwyczaj i sztywny kark…*