Dowódca trzeciej grupy nie stracił głowy i kazał podwładnym uruchomić magnetyczne buty, jednak nim zdążyli na dobre osiąść na ziemi to Mandalorianka zaatakowała. Ona była przygotowana na ten obrót sprawy i czaiła się za jednym z zakrętów, ostrzeliwując opadających komandosów. Ci zaś niestety nie mieli osłony i jeden z nich oberwał, co prawda nie wykluczało go to z dalszej walki, ale grupę z pewnością spowolni. Tymczasem Shae się ewakuowała, bo siła ognia jej przeciwników była przygniatająca.
- Tym idzie dużo lepiej
Zauważył Spark. Dowódca był i trzymał wszystkich razem, więc ci nie porzucili trafionego kolegi, tylko pomogli mu się przemieszczać. I tak ruszyli dalej a Mando zniknęła na jakiś czas. To dało czas Sparkowi na zajęcie się Urgą.
- O tak, Urga ma ładne wiaderko. Sama znalazłaś?
Podłapał już trochę sposób w jaki się komunikowała, musiał jednak trochę poćwiczyć by załapać jej poziom. Była to całkiem ciekawa rozrywka, przynajmniej póki nic się nie działo na ekranach.I tak już obserwował dwie porażki swoich ludzi, oglądania kolejnych dwóch jakoś mu się odechciało.
- Ed ci pozwolił wziąć i teraz Urga ma to tu?
Zabrak próbował sobie nieporadnie to przetłumaczyć, podczas gdy kapitan obserwował całą akcję.
W pewnym momencie grupa ostrożnie dotarła do skrzyżowania, które wydawało się bezpieczne. Jednak w trakcie przeprawy zgasło wszędzie światło, a komandosi zobaczyli przed sobą jakiś nieco połyskujący element, przypominający kształtem wizjer hełmu Mandalorianki, więc otworzyli ogień. Była to niestety pułapka i Ed to mógłwidzieć dzięki systemom notkowizyjnym kamer. Shae ukrywała się we wnęce ulokowanej w jednym z bocznych korytarzy i gdy komandosi zaczęli strzelać do przynęty to ona się wyłoniła i zaczęła strzelać do nich, trafiając w tego najbardziej wysuniętego. Ochroniarze nie pozostali dłużni i od razu zaczęli strzelać w jej stronę, jednakże ta po raz kolejny posłużyła się granatem ogłuszającym, którego skutki były tym razem dotkliwsze z powodu aktywnych noktowizorów. Częściowo oślepieni komandosi nie zdążyli się schować, ponieważ spowalniały ich magnetyczne buty i oberwał kolejny. Znowu pozostała ich trójka, a Mandalorianka znowu zwiała, chociaż obserwatorzy mogli wyłapać pewien istotny szczegół. Jej lewa ręka zwisała nieco bezwładnie wzdłuż jej ciała - a więc i ona w końcu oberwała. Jednak nadal bilans starcia przemawiał na jej korzyść.

- Edo byh da. Edo byh mówi Urga fsiont tu. To ne Urga fiadeko.
Widać się jej spodobała rozmowa, bo się zaangażowała twórczo i wysilała by przekazać informację. Zwykle w końcu posługiwała się najstarszymi słowami.
Kolejny błysk na moment przykuł jej uwagę i dalej nic, bo nadal to dla niej było nudne. Może jakby jej ktoś na bieżąco wyjaśniał... ale nie nudziła się ogólnie, więc nie było potrzeby.

*Ed który rozumiał już Urge instynktownie słuchał ich przysłowiowym „jednym uchem” a  drugim nic nie robił, bo oglądał, do tego ucha nie potrzeba. Ed miał standartowo dwa audioreceptory po bokach głowy. O jego „uchach” rzadko się rozmawiało, częściej o „okach” bo to nietypowe żeby miał ich tyle (choć i tak został jeden). Ten jeden dawał spokojnie radę w oglądaniu. Wiec oglądanie trwało*

- Urga ładnie mówi i tak zrozumiale. Dużo już Urga umie
Pochwalił ją Spark, bo chociaż komunikacja z nią szła mu trochę opornie i wymagała większego skupienia, to jednak o dziwo szło z nią jakoś porozmawiać na bardzo podstawowe i proste tematy. A to już coś.
A co do dalszej części "bajki" to przebiegała ona trochę nudno, bo komandosi grali z Mandalorianką w chowanego. Oni ją ścigali a ona się gdzieś chowała i tak przez jakiś czas. Ostatecznie cała trójka została spacyfikowana przez zdalnie odpalaną minę ukrytą w jednej z niepozornie lewitujących skrzyń. Cała trójka była lekko poturbowana ale żyli. Ale nim do tego doszło to minęło kilka nudniejszych strzelanin i nieudanych pułapek.
- No no, nowy rekord. A nasza nieuchwytna jest już widocznie zmęczona
Zabrak wskazał na kamerę, która pokazywała odpoczywającą Mandaloriankę. Wyraźnie była już zmęczona, w końcu stoczyła trzy pojedynki i została parę razy trafiona. Jej pancerz stłumił energię większości trafień, jednak to i tak musiało boleć. Poza tym jej lewa ręka powoli powracała do sprawności, mogła nią przynajmniej poruszać.
- Do wejścia ostatniej grupy mamy jakieś pięć minut

Puszyła się cała z siebie dumna, bo została pochwalona. A wiadomo, że z niej jest straszny pieszczoch. Więc nic dziwnego, że otarła się o Edzia i wzięła wiadro w pyszczek. Dzięki temu zeskoczyła ze swojego działa, wiadro postawiła na podłodze, a sama podeszła bliżej Sparka. Podniosła się na tylne łapki i zaczęła go badać językiem, ale bez dotykania.

*Ed został „odurdżony”, wiec mógł się poruszyć. Tylko na chwile top zrobił bo nie chciał nic tracić. Przekręcił łeb, popatrzył co Urga robi i jak zabrak reaguje, pomigał diodą, co z resztą było niezależne od niego, nic nie powiedział, szybko wrócił do obserwacji.*

Gdy go obwąchiwała na swój sposób to starał się nie ruszać, by jej nie wystraszyć lub też sprowokować. Do ambulatorium mu się raczej nie śpieszyło. No a potem Urga powiedziała coś, czego kompletnie nie rozumiał.
- Eee... kla... khja... tfu... khlaweczi? Co to?
Miał spore trudność z poprawnym powtórzeniem tego słowa. Większość słów Urgi jakoś szło przypasować do czegoś w Basicu i tak mogli sobie rozmawiać. Ale to była już kompletna abstrakcja, więc zwrócił się do eksperta - Eda.

-Edo wie.
Odpowiedziała i faktycznie wiedział, więc Urdzi pozostało tylko podniesienie się na dwie łapki i kręcenie główką w oczekiwaniu.
- Urga ce!