- Postarajmy się, by nikt nie umarł.
Odpowiedział Tracyn, bo co miał powiedzieć Malkitowi? Że ten pechowiec najpewniej zostanie pożarty przez jakąś dziką bestię i jedyną pamiątką po nim pozostanie fragment pancerza? To oczywiście będzie tragedia, ale nikt nie będzie urządzał wielkiego pogrzebu z tego powodu. Na Dxun żyli tylko najtwardsi Mando, którzy pogodzeni są z tym, że mogą nie wrócić z kolejnego polowania. Bo taka możliwość istniała zawsze, nikt nie jest niepokonany. Na każdego kiedyś przyjdzie pora...
- A teraz bądź skupiony
Tym razem Malkit usłyszał głos jednego z braci bezpośrednio w uchu dzięki małej słuchawce. Tak teraz będą się z nim komunikować.

Grupa myśliwych weszła do dżungli. Zewsząd atakowały ich odgłosy zwierzęcego życia, co chwilę przelatywał jakiś większy owad czy polujący na niego ptak. Gdzieś w oddali darły się małpy, a odpowiadały im pomruki kotów. Mando byli tutaj intruzami i to nie najsilniejszymi mimo całej ich broni i pancerzy. Musieli więc poruszać się ostrożnie i rozważnie.
Szli powoli ale wytrwale przed siebie. Wszyscy byli przyczajeni, nawet wookie. Dorośli mieli broń gotową do strzału, z kolei młodsi obserwowali zachowanie dorosłych, starając się ich naśladować.
Wszyscy patrzyli pod nogi, ziemia miejscami była grząska, trzeba było też uważać na porośnięte mchem korzenie, które wystawały z gruntu tu i tam. Najbardziej jednak uważano, by nie nadepnąć na żadną suchą gałąź, bo odgłos trzasku łamanego drewna mógłby spłoszyć ewentualną zwierzynę albo przywołać drapieżniki.
- Rozglądaj się Malkit, tylko uważaj pod nogi. Pięknie tu, prawda?
Odezwał się Dral, który szedł tuż obok szelka, osłaniając go. Kilka metrów za nimi szedł Tracyn, ubezpieczając tył kolumny.

- Ciszej, jak chcesz mi coś powiedzieć to lekko mnie szturchnij i się pochylę
Przypomniał mu Dral. Malkit niestety był w gorszej sytuacji, nie mógł sobie wesoło paplać przez mikrofon, bo jego głosu nie tłumił hełm. Dral mógł wyostrzyć systemy wyłapywania dźwięku w swoim hełmie, ale to by nic nie dało, bo by odgłosy lasu wszystko zagłuszały.
- Nie wiem, nikt tych latających owadów jakoś nie jadł, a przynajmniej ja nie wiem o kimś takim. Póki co załóżmy, że nie
Dral wolał nie ryzykować z tymi latającymi owadami. Kto wie co to żre albo czy to nie jest trujące.
Mando wyprawiali się do dżungli tylko z trzech powodów: na zwiad, na polowanie i na łowy. W Polowaniu chodziło o zdobycie pożywienia, tak jak teraz. Łowy zaś przeznaczone były dla tych najlepszych i polegały na tropieniu tych najgroźniejszych bestii, by zyskać szacunek i lepszą pozycję w społeczeństwie. Wszystko kręciło się wokół szacunku i chwały, którą można było zdobyć w walce, nie ważne czy przeciwnikiem była istota inteligentna czy dzika bestia. Im groźniejszy był wróg tym większa chwała, a im większa chwała danego Mando tym lepszą pozycję miał w społeczeństwie i większym szacunkiem go darzono. Pieniądze i urodzenie były osik warte.

Dral przewalił oczami, ale oczywiście hełm skrywał jego twarz, więc mógł sobie stroić miny (Tracyn bardzo lubił wykorzystywać ten atut, ale tylko względem obcych, bo jego bracia jakimś cudem zawsze wiedzieli gdy robi głupie miny). Klon wątpił, by owad wytrwał do końca ich wycieczki. No ale niech ma.
Tymczasem grupa wchodziła głębiej w las, panował tu półmrok a powietrze było parne, a o wietrze można tylko marzyć.
Ich przewodnik wookie wkrótce złapał trop - odciski łap oraz połamane łodygi paproci i gałązki. Przechodziło tędy małe stadko roślinożerców. Zaraz też o tym poinformował grupę i kazał im się pilnować. Bo tak gdzie stado tam i drapieżnicy.

Wewnętrzna część kombinezonów Mando wykończona była materiałem pomagającym chłodzić organizm w takim klimacie, jednak przy dłuższym wysiłku to za bardzo nie pomagało. Pod tym względem lepsze były pancerze braci, które posiadały wewnętrzny system chłodzący, które były wydajniejsze. Ale ostatecznie też sobie nie dawały rady.
- Ciii... nie ma fumpaków. Ale za to tam masz maalraasa
Dral wskazał Malkitowi prawdziwe zwierzę, które czaiło się za jednym z pni. Z wyglądu nieco przypominał kota, niemal całkowicie pozbawionego sierści. Widać więc było zarys wszystkich, potężnych mięśni. Głowa maalraasa była usadowiona na długiej, umięśnionej szyi, zaś jego szczęki wyposażone były w imponujące zębiska. Taki stwór mógł budzić przerażenie, a już na pewno respekt.
- Polują stadami, więc trzeba na nie uważać.

Ostatnio edytowany przez Tangorn (2012-01-22 12:30:03)

Na szczęście ten drapieżnik sobie odpuścił polowanie na Mandalorian i po kilku chwilach zniknął gdzieś w leśnym gąszczu. Grupa tymczasem posuwała się do przodu a wprawny obserwator z pewnością wypatrzy wiele różnych zwierząt przemykających tu i ówdzie. Małpy skaczące pod drzewach, węże leniwie sunące po pniu czy po ziemi, mniejsi roślinożercy umykający przed nadchodzącymi myśliwymi, owady o budowie zbliżonej do ważek polujące na swoich mniejszych kuzynów itp.
- Cii... obserwuj las albo zachowanie innych.
Idący przed nimi Mandalorianin właśnie przekazał swój karabin synowi, któremu pokazywał jak dokładnie się nim posługiwać w warunkach polowania. Do tej pory miał on z nim styczność tylko na strzelnicy. Ojciec nie musiał mu tłumaczyć tego jak strzelać, tylko poprawiał postawę syna, sposób jego poruszania itp.

Dopóki polowali to musieli utrzymywać ten rygor, ale w drodze powrotnej trochę sobie popuszczą, więc rozmawiać będzie można i trochę pobiegać. Teraz jednak trzeba było iść przed siebie i siedzieć cicho.
Ojciec nadal uczył syna różnych rzeczy, między innymi na żywo pokazywał mu jak wygląda tropienie i jak się odczytuje ślady zwierząt pozostawione na ziemi. Dral zauważył od razu to zainteresowanie Malkita, więc się zapytał Mando, czy szelek mógłby dołączyć. Starszy zabrak zgodził się i włączył chłopca do tego wykładu, co pewnie Malkita bardziej zainteresuje niż wypatrywanie zwierzyny. No i nowe znajomości nawiąże. Wcześniej jednak klon uprzedził szelka, by ten na razie o wymyślonych stworzeniach nie wspominał.

Podłączyli go do swojej sieci, więc Malkit wszystko słyszał w swojej słuchawce. Zabrak pokazywał synowi i szelkowi ślady na ziemi i uczył jak je rozpoznawać i interpretować, m.in. jak wielkie było zwierze, czy było zdrowe czy ranne, czy szło spokojnie czy uciekało. Pokazywał również połamane gałęzie i łodygi, pokazywał otarcia na drzewach i ślady na mchu. Same niezbędne do polowania rzeczy.
Czas im tak mijał, można by rzec nudno, aż tu nagle wszyscy w hełmach usłyszeli rozkaz "kryć się!". Dral momentalnie dopadł do Malkita i przycisnął go do ziemi. Klon przygotował karabin i rozejrzał się po okolicy. I wtedy zostali zaatakowani przez potężne, latające bestie przypominające wyrośnięte nietoperze. Starsi Mando strzelali ze swoich karabinów a młodsi szybko do nich dołączyli. Znajdowali się w trochę kiepskim miejscu, by przestrzeń między drzewami była spora, najwyraźniej niedawno jakiś pień się zawalił i jeszcze nic go nie zastąpiło. Nietoperze zaś sprawnie manewrowały między pniakami.