Atak trwał może z dwie minuty, strat po obu stronach nie odnotowano, jedynie kilka atakujących nietoperzy zostało postrzelonych, co przesądziło o ich odwrocie. Gdy sytuacja się uspokoiła to wszyscy zaczęli wstawać ze swoich miejsc, a Dral od razu zajął się Malkitem.
- Nic ci nie jest? Byłeś kotep - odważny.
Pochwalił go klon i pomógł mu wstać, czochrając go po głowie. Przy okazji też sprawdził, czy jest cały i czy czasem jakieś mrówki go nie obsiadły, bo te małe paskudy bywały irytujące.
- To były młode drexle, paskudne stworzenia. I groźne. Teraz wiesz czemu nie pozwalamy bawić się w lesie, nigdy nie wiadomo kiedy coś zaatakuje... i z której strony
Dla nowo przybyłych dzieciaków zakaz wstępu do dżungli wydawał się głupi, ale po pierwszej wyprawie w jej głąb zmieniali zdanie automatycznie. A póki co tą wyprawę można uznać za spokojną.

- Zgadzam się, bardzo chujowe... ale podobno przejażdżka na grzbiecie dorosłego drexla to niezapomniane przeżycie. W niektórych obozach wykorzystuje się je jako wierzchowce
Dral marzył o tym, by się takim przelecieć. Od jakiegoś czasu kontaktował się z obozami mającymi oswojone bestie. W wolnej chwili pewnie skorzysta z tego. Bardzo chciał poczuć wiatr we włosach i szybować pośród chmur, obserwując wszystko z góry. Lot myśliwcem to nie to samo.
- Chwila odpoczynku i ruszamy dalej
Zarządził przewodnik. Mieli trochę czasu, więc dołączył do nich Tracyn.
- Chodźcie, pokażę wam coś...
No i odciągnął Drala i Malkta od reszty grupy. Zaczeli się wspinać po lekkim zboczu.

- Spokojnie, nie odejdziemy daleko... o już prawie... no! Patrzcie i podziwiajcie
Rzekł Tracyn po wdrapaniu się na szczyt małego wzgórza. Ulokowali się tuż obok masywnego pniaka, którego korzenie dawały oparcie dla ich nóg i rąk. Klon tymczasem wskazywał Dralowi i Malkitowi jakąś rozległą rzekę, lub nawet jezioro. Ciężko było coś dostrzec, przynajmniej na pierwszy rzut oka, ale później, po dokładniejszym przypatrzeniu się można było zobaczyć stado jakichś zwierząt schodzących w dół zbocza ku wodzie. Tam zaś już była jakaś grupka zwierząt, dosyć sporych, sądząc po tym, że widać je z tej odległości. No i też las w tamtym rejonie wydawał się jaśniejszy, a kolory były żywsze, a roślinność bujniejsza. Ta część dżungli była zdecydowanie młodsza.
- Tam zmierzamy, ale nieco okrężną drogą. Zejście tym zboczem jest niebezpieczne

- Ej wtedy nie byłoby całej zabawy!
Oburzył się Tracyn, bo po części też o to w tym polowaniu chodziło. Mando używali starego i bardzo podstawowego sprzętu, chociaż mogliby użyć tylko nowiutkich rzeczy i całe to polowanie ograniczyłoby się do godzinki.
- Polując według starych sposobów okazujesz szacunek dżungli. No i przy okazji zawsze możesz się czegoś nowego nauczyć
Dxuńskie lasy Mando traktowali z szacunkiem i czcią, nie pozwalali też by się tutaj zagnieździli jacyś korporacyjni drwale czy myśliwi polujący tylko dla skór i mięsa, by to sprzedać. Częściowo dzięki nim Dxun pozostaje takie samo od wieków.

- Bez ryzyka nie ma zabawy... poza tym polowanie tradycyjne niesie ze sobą ten dreszcz emocji, niepewność sukcesu. No i każdy powrót z dżungli w jednym kawałku to sukces, który czegoś może cię nauczyć. Dżungla daje nam schronienie i pożywienie, pozwala też sprawdzić naszą odwagę, siłę, determinację, wolę przetrwania. Tylko silni tutaj żyją, aruetiise by zdechli po kilku minutach
Tracyn doskonale rozumiał idee Dxuńskich lasów, Dralowi to trochę trudniej przychodziło, też miał nieco komercyjne spojrzenie na rzeczywistość. Preferował bardziej cywilizowane rejony. Dlatego też odstawał nieco na tle pozostałych Fibali, którzy czuli się tutaj jak ryby w wodzie.
- Dobra a teraz ślizgiem w dół!
No i Tracyn jako pierwszy siadł na tyłku i zaczął zjeżdżać po ziemi i trawie a Dral zaraz za nim, w kierunku grupy Mandalorian.

Ostatnio edytowany przez Tangorn (2012-01-22 14:20:12)

- Nie znasz się
Odciął się Tracyn. Bracia mieli trudniejsze zejście, bo nie byli tacy zwinni jak szele, więc musieli omijać konary, czasem hamować i wstawać, dotarli więc na dół dużo później. I tym razem to Dral zamykał pochód a Tracyn ruszył za Malkitem.
Wookie przewodnik zaś ryknął głośno na Malkita, by ten nie pchał się za bardzo, ale pewnie i tak tego chłopak nie zrozumie. Pochód znowu się uformował i ruszył.

Dalsza część wędrówki przebiegała spokojnie a Tracyn był bardziej rozmowny niż brat. Pokazywał Malkitowi różne rośliny i mówił mu, czy są jadalne, czy trujące, czy mają jakieś właściwości czy to po prostu chwasty. Czasem wypatrzył jakieś zwierze, które oczywiście szelkowi też pokazywał, by się uczył. Nie wiadomo kiedy przyjdzie mu znowu wejść do dżungli, więc niech się nauczy jak najwięcej.
Po jakieś godzinie marszu w końcu zbliżyli się do rozlewiska. Tutaj się rozdzielili i w końcu bracia szli razem z Malkitem.
- Teraz się nie odzywaj... uważaj jak chociaż, musimy być jak najciszej. Im bliżej podjedziemy tym lepszy strzał będzie... najlepiej celować w szyję.

Zjadane rośliny nie zawsze były smaczne, część z nich nadawała się jedynie jako przyprawy do innych posiłków. Zaś ślimaka nikt mu nie odbierał, jeśli chce go sobie jakoś przyrządzić z Seco to droga wolna. Pewnie i tak skończy się na tym, że to Tang nad tym się będzie głowił.
Podczas skradania bracia rozdzielili się nieco, by zmniejszyć ryzyko ucieczki zwierzyny, od której dzieliło ich jakieś sto metrów .Musieli jednak podejść trochę bliżej, by mieć czysty strzał.
Ich ofiara była dwunożnym gadem o silnych nogach zakończonych trójpalczastą, wyposażoną w ostre pazury stopą. Ręce były krótsze i służyły jedynie do wpychania sobie do gęby liści i jakichś znaleźnych owoców. Najgroźniejszą bronią była jednak głowa, na szczycie której była mocna, koścista wypustka służąca do ataku. Taka rozpędzona bestia mogła pogruchotać napastnikowi kości, mimo, że roślinożerca był wzrostu człowieka.