Ostatnie, co pamiętał T’kul była scena z inkwizytorem w której to stracil rękę i chyba resztki godności w oczach tych, którzy patrzyli. Inkwizytor miał niezły ubaw. Gdyby to działo się już na planecie, ktoś mógłby dostać w łeb ręką pauanina zepchnięta z platformy.
Póki co, podczas mentalnej nieobecnosci upadłego jedi imperium znacjonalizowało jego statek, a  jego samego przekłuto nago do stolu o strukturze marmuru. Nie było więzów energetycznych, a tradycyjne wpijające się w  skóre łańcuchy. Odcięta kończyna została w dwóch miejscach przebita na wylot bby zamocować łańcuch.
obroze neuronowe były w standardzie wyposażenia imperialnych profesjonalistów, wiec i takową T’kul dostał na szyję swą, choć toksyna jaką mu zaaplikowano dalej dzialała. Swoją drogą krew na pewnoi została pobrana, jak i inne plyny ustrojowe czy tkanki – do analizy. Inspiracja może być wszędzie.
Kiedy pauanin otworzy czy ujrzy otoczenie – ciemnym wilgotny, śmierdzący uryną loch. Nad nim wisiała lekko tląca się lampa jarzeniowa.

*T’kulowi przyszlo długo czekać. Godzinę. Wprawdzie nic to było w  porównaniu do wieczności, ale w miejscu gdzie nie ma dosłownie żadnych bodźców to cala wieczność. Wieczność w godzinie. Cholernie bolaca nuda, podżegana niepewnością: jest przecież zupełnie bezbronny. Czy tak to się skonczy? Nie będzie mógl już nigdy beztrosko wyszczać sę na trwę, już nigdy nie zje kotleta i nie obejrzy gazety z gołymi babami. Nigdy już nie dobędzie swojego miecza świetlnego, by oddać energię szalejac z nim, w sparringu z innym jedi, by po raz kolejny udowodnic sobie jaki sjest w tym swietny.
Nic, przeciez to loch imperialny, przeciez on tu umrze…
Po godzinie drzwi zaskrzypiały. Nie były pneumatyczne. W tej atmosferze maszyny by się szybko psuly. Były tradycyjne, choć pancerne. Skrzypiały, jęczały, jakby powtarzały z mściwą satysfakcją: Umrzesz tu T’kul, umrzesz*

*Rzeczywiście, nie był to inkwizytor, a  przynajmniej nie ten. Kim była osoba która weszła? Nie przedstawiła się. Wszedł mężczyzna rasy ludzkiej. Miał na sobie czarny, połyskujący uniform. Siwe włosy spływały mu na ramiona, choc nie był stary. Mimo iż na twarzy marszczyła się skóra, nie miał wiecej niż 30 lat. Oczy miał niemal białe, jak u ślepca. Wszedł jakby nikogo tu nie było*
Najpierw kawa, potem ciasto, Cristine… *Mamrotał pod nosem.
Za nim weszły dwa droidy, zapewne ze sprzętem, choć nie było widać co znajduje się w pchanej przez nie platformie. Droidy były patykowate, brzydkie, bez „charakteru”.
Nagle rozbłysło światło. Było jak supernowa w oczach pauanina*
proszek na krety poproszę. Zapakować.
*Szumiał naokoło upadłego jedi nieobecny glos dziwnego jegomościa*

*T’kul zamknął oczy, ale pomogło to tylko na chwilę. Zaraz poczuł jak coś go dotyka. To Ne było jak ciało, jak ręka, było to jak… w sumie nie wiadomo co to było. Jakby sam fakt stawania się tego co się stawało. Dotyk był jak dotyk narzędzia, choć były to palce które chwyciły powiekę. Podniosły ja, odsłaniając oko na dzialanie światła. I nagle upadły jedi usłyszał metaliczny dźwięk otwieranego ostrza, zwykłej starodawnej brzytwy do golenia a potem piekący ból nad okiem. Mógl zobaczyć tylko, kiedy ciało mężczyzny zasłaniało źródło światła, ze zabiera rekę trzymając w palcach kawałek zakrwawionej skóry. To była jego powieka.
Przeszedł  drugiej strony, sytuacja się powtórzyła. T’kul nie mógł nic zrobić, ruch głowy nic tu nie pomoże*
Trzeba odebrać szmaty z pralni… *Odezwał się głos. Oddalał się od oślepionego błyskiem nieszczęśnika. Krew zalewała gwałcone światłem źrenice. Ból promieniował na cala twarz. A to jeszcze nie jest ból*

*Słowa T’kula zmieszały się z odpychającym posapywaniem dziwnego człowieka, który ociężałym krokiem powlókł się ku skrzyni, którą miały droidy. Upadły jedi zapewne teraz tego nie widział, oczy mu krwawiły, a nawet jeśli by nie, nawet jeśli nie byłoby tez jarzącego swiatła, to ból był tak przenikliwy by odebrać zdolność widzenia.
Ale mógł słyszeć doskonale, sala była tak zaprojektowana by ofiara doskonale wiedziała co robi kat.
Trzask otwieranych zamków i charakterystyczny szelest, skrobanie. Z skrzyni było zwierze, które teraz było wyciągane. Na pewno miało dlugą sierść, prawdopodobnie także długi ogon i było małe. Wydawało dźwięk który można było opisać jako „trrrrrkk-k-k-k-k-k”.
Męzczyzna nie reagował na słowa pauanina. Mamrotał za to coś, jakby do kogoś przemawiał, raz po raz kończąc mysl zwrotem „mój padawanie”*

*Kat przemawiał nadal do nierealnego padawana, bołbotal bez sensu, a zwierze wiło mu się na rękach*
Niech mówi dalej *Przemówił wreszcie to T’kula. Kiedy mówił do rzeczywistej osoby, głos miał wyższy i głośniejszy, kiedy bołbotał do siebie, brzmiał jak starzec*

*Jedyne, co zostało zmienione, to natężenie światła. Lampy skierowały się w bok. Człowiek zwany katem nic jednak nie zrobił by ulżyć w  bólu lub chociażby zmyć krew. Jednak przez jej zasłonę, kiedy źrenice nieco odpoczęły, mógł widzieć czerwony kontur mężczyzny, na którego rękach, trzymane jak niemowlę wiło się zwierze przypominające małego smoka*
Niech mówi co wie