*na plycie ladowiska wylądował dwuosobowy myśliwiec z małym bagażniczkiem. Oliwia i Kanz zamienili się na niego oddając imperialny frachtowiec. Duża strata, owszem, ale dla nich najważniejsze było tylko to bo zostawić za sobą wszystko, co pozowli ich namierzyc. Wylądowali i wyszli. Czy im się podobalo? Nie. Nie widzieli mieszkania i nie chcieli oglądac. Chcieli je kupić, choćby najbardziej obskurne. Ale mieć, i stad zacząć lepsze życie, szukać pracy i perspektyw. Za pieniadze ze sprzedaży T’kula.
Tu czekali na pośrednika…*

*para która wyszła ze statku była właściwie trójką. Młoda dziewczyna, nawet nie kobieta, mogła mieć jakieś 16 lat – niska, drobna, nieprzyzwoicie wręcz piegowata, z  zadartym nosem i wielkimi zielonymi oczami. na twarz spadały jej kędzierzawe loki, trudno było powiedzieć jakiej długości ma włosy, bo kolo głowy tworzyły niemal orbitę. Trzymała dziecko niespełna roczne, czarnowłose, przytrzymując je tak by toydarianin nie widział twarzy.
Mężczyzna, który stal obok był czymś naprawde mocno oryginalnym. Wysoki, barczysty, ubrany „na sportowo”, wlosy malowane na blond (niedoskonale bo tu i ówdzie nie chwyciła farba) o fryzurze a’la chłopaczek z serialu, twarz o rozjaśnianej karnacji, co tez było widac – ze naturalnie meżczyzna ten ma ciemniejszą skórę. Kolor oczu zmieniony soczewkami na niebieski, a jaki był na początku łatwo się domyślić, bo nieudolna charakteryzacja nie mogla ukryć rozpoznawalnej  całej galaktyce twarzy klona. Mimo zapuszczonego (i tez pomalowanego na blond) zarostu. Klon rozpaczliwie pragnął ukryć swoją „klonowość”.
Kiedy przemówił toydarianin, para popatrzyla po sobie, i odezwala się dziewczyna. Widać klon nie chciał jeszcze głosem bardziej pokazywac kim on jest*
Nie, to zbyteczne… jak się umawialiśmy, 20 metrów, 60 tysięcy, bierzemy od ręki…
*Ciekawskie dziecko wykorzystało chwilową nieuwagę matki i kręciło główkę. Na toydarianina popatrzyli buźka malutkiego Jango Fetta. Oliwia zauważyła to i przytuliła znowu synka by ukryć jego zdradliwą urodę*

Tak, interesuje, jak najbardziej… daj panu pieniążki skarbe… *szepnęła do klona, który zaraz zza pleców wyciągnął woreczek – trochę mało biznesowo, ale uśmiechał się przy tym tak rozbrajająco, jak nastolatek z ulotkami. W środku były karty na sumę 60 tysiecy. Widać było ze i klienci odetchnęli, bo bali się ze toydarianin będzie jeszcze bardziej chciał wycisnąć. Zdesperowani oni byli, ale cały ich majątek to 200 tysięcy, musza kupić mieszkanie i jeszcze żyć.*

*To, jak bardzo im obojgu powiększyły się teraz oczy wręcz przeczyło prawom biologii. Patrzyli na siebie, to na toydarianina w bezgranicznym zdumieniu*
Ale… ale to nie możliwe, proszę pana, my… proszę sprawdzić następny! *odezwał się klon jak najbardziej klonowym głosem*
Oliwio, przynieś pozostałe, nie mogą być fałszywe, może akurat te zawierają jakieś błędy!
*Co? fałszywe kości kredytowe? To po to narażal swoje życie, zostawił na Couruscant ojca Oliwii któremu mogła grozić egzekucja jakby dowiedziano się o tym ze pomagał w tym procederze i oddał jedi i to żywego…* Proszę zaczekać!

*Przez małą chwilę stali jak wryci, po czym obok – na kolana- ona najpierw dziecko na płytę, i rzuciła się do czytnika. On drżącymi rękami wysypali  woreczka wszystkie karty. Posprawdzali wszystkie. Wszystkie czerwone. On pobiegł do statku po resztę. Posprawdzali resztę.
Wszystkie czerwone*
Nie! *Oliwia ze łzami w oczach przejechała sobie paznokciami po twarzy, zostawiając na niej różowe pręgi*
Nie! To nieprawda! Jeszcze raz!
*posprawdzali jeszcze raz. Cały czas – czerwone, czerwone, czerwone.
Kazaan był teraz blady jak śmierć i widac było puder na jego policzkach. Tą marną charakteryzacje*
Oszukał nas… sukinsyn nas oszukał!
*Dziewczyna dygotała siedząc na plycie ladowiska. Ich maly synek o twarzy klona ślinił beztrosko jedna z  kart kredytowych, choć w jego oczach widać było niepokój. Widział rozpacz rodziców.*
Co teraz?
- Proszę pana! *Klon wstał* Oddamy statek! Dobry! *Statek był wart może 20 tysięcy, do zamiany potrzebowali kogoś, kto ma dobre serce, a Ne takiego handlarzyka*

*Kazan stal i patrzyl w pustkę. Oliwia trzęsłą się i jego stóp*
Myślisz, ze naprawdę zawiadomią imperium? *zapytała ona. Kazan westchnął*
Myślę, ze nie, nie chcą zwracać na siebie uwagi, ale wolę nie przekonywać
- Nie dolecimy nawet do najbliższego systemu! *krzyknęła dziewczyna drżącym głosem i nagle zaczęła podnosić się na nogi. Dziecko nadal siedziało na ziemi*
Masz… to jest łańcuszek… po babci… dogoń go i spróbuj mu to sprzedać za paliwo… Kazan, słyszysz?
- Dobrze wiesz, ze się nie zgodzi, on robi duzy szmal!
- Ale to jest warte ze dwa tysiące! *Klon objął ja ręką i przycisnął mocno do piersi by ją uciszyć*
Daj mi pomyśleć… daj mi pomyśleć… Co moze być wystarczająco cenne… może nerka… może oko… *Organy do przeszczepu były towarem na chodzie, ale malo kto się w tym specjalizował*
Zbierz te śmieci, weź Brada i wsiadaj do statku. Odlecimy kawałek i pomyślimy…
*dziewczyna zrobila co kazał. Po chwili wisieli już w przestrzeni, jakieś dwie minuty lotu od asteroidy. Póki ich nie wygonią – są bezpieczni. Siedzieli i myśleli, co teraz, oboje obgryzając paznokcie aż do bolu.
Kazan próbowal połączyć siez  Cichym. Bez skutku. Musoial zablokowac kanał, mały sukinsyn!*
Ta karteczka…
- Co?
-Ta karteczka… *wysapała dziewczyna przytulająca dziecko*
Mówiłeś ze dal ci karteczkę z numerem…
-To na pewno podstęp. Zobacz, nie widzisz co nam zrobił!?
*Kryształowe od łez oczy Oliwi drżały tak jak cała ona. Po chwili wąskie jak kreseczki brwi zeszły się nad jej powiekami*
A co masz kurwa do stracenia?! *krzyknęła, po czym zacisnąwszy zeby opuściła głowę i ukryła twarz w dłoni*
Przepraszam. Ja już nie wiem, ja nie mogę…
*Klon nic nie powiedział. Wysypał sobie na kolana wszystkie papierki i ulotki jakie miał. jakie zebrał na swoje „nowe życie” i odszukał tę jedną. Poczul nienawiść na widok tego pisma. Westchnął. wziął komunikator i wystukał numer…*

*Mando – pomyślał. Ale jego pierwszym skojarzeniem był  -zleceniodawca duga. Po co mandalorianom jedi – nie miał pojęcia, ale on nie miał pojęcia po co komukolwiek taki jedi (Nawet huttom, bo z takim się umawiał). Tu wszystko było dziwne.
Patrzył na hologram. Co mam mu powiedzieć? – myślał. Co mówi wystawiony do wiatru gość który nagle wszystko stracił, zanim w ogóle to dostał?*
Tak… jestem klonem *odpowiedział Kazan. Glos przypominał ostatnią mowę skazańca. Z trudem utrzymywany w dyscyplinie, bo gdzieś za barierą w ostatecznej rozpaczy zaczynał już drżeć*
A ty? Jesteś z siebie zadowolony? Ryzykowałem dla ciebie życiem wszystkich tych którzy kiedykolwiek… widzieli we mnie człowieka… *Oblizał usta. Był bardzo blady. Ktoś, kto ma do czynienia  klonami od razu to pozna.* Ryzykowałem wlasnym życiem… sprzedałem twojemu człowiekowi tego jedi za dwieście tysięcy. Dwieście pierdolonych patyków, to nic dla twojego pana hutta… a ja? A my? Zobacz… *Poruszyl się, ale za chwile obraz już łapał go dalej. Ma rękach miał dziecko. Małego klona. Rocznego chlpca o twarzy Janga Fetta*
To jest mój syn, on teraz umrze z głodu razem ze mną i jego matką. Wiem, ze cie to nic nie obchodzi. I pewnie wiesz, ze jesteś największym skurwielem w skali skurwieli, razem z  tym twoim szczylem-dugiem pośrednikiem i twoim ślimaczym panem który sra kasą
*Mówiąc to ani razu nie podniósł głosu...*