I nic się nie wydarzyło, tak jakby stanowczy ton Dary przeszkadzał statkowi, czy też komputerowi, zależy kto odpowiadał za to automatyczne działanie. Możliwe, że były zaprogramowane komendy głosowe i na nie komputer reagował, a o ambulatorium i kantynie nic nie wiedział, albo, co dziwniejsze, statek po prostu postanowił pokazać, kto tu na prawdę rządzi. To chyba jednak były daleko posunięte domysły, bo nie ma podstaw by przypuszczać, że statek "kaprysi" sobie kiedy chce.

Jednakże najwyraźniej owy bezwartościowy złom poczuł się urażony, bo gdy tylko chciała wyruszyć to drzwi się nagle przed nią zablokowały i ani myślały się ruszyć. Nawet wywołanie interfejsu nie działało na nie. Po prostu jakby się zaklinowały i nie ma jak opuścić tego pomieszczenia. Na domiar złego zaczynało migotać światło, tak jakby energii zaczynało brakować na stałe oświetlanie pomieszczenia. A potem cyk! I jedna lampa zgasła. Sekundę później kolejna... i następna... i jeszcze jedna. Aż w końcu pozostała tylko jedna samotna, tuż na przeciwko Dary, ale i ona zaczynała migotać. Raz świeciła, a raz nie...

Przez kilka długich sekund nic się nie działo, no ale w końcu światło zaczynało się powoli włączać, tak jakby energia do lamp płynęła już normalnie, a grodzie powoli się otwarły przy odgłosie działania silników. Najwyraźniej te przeprosiny jakoś pomogły i statek w końcu drzwi otworzył. Najwyraźniej lepiej z nim żyć w dobrych stosunkach i niepotrzebnie go nie obrażać, bo jeszcze mogą wyniknąć z tego jakieś niezbyt przyjemne przygody. A gdy Dara będzie przechodzić przez otwór w ścianie, to jeśli choćby kawałeczek jej skóry dotknie ściany to poczuje lekkie wyładowanie elektryczne, ot taki prztyczek w nos i przestroga "nie zaczynaj".

Draan nie wiedział. W tym stanie spędził większość swoich dni. Ogólnie niewiedza była jednym z głównych rzeczowników, którymi można go było opisać.
Oprócz tego był wielki. Potężny. Niemal olbrzym, jak na człowieka rzecz jasna. Jak już Dara mogła zauważyć, pozbawiony był jakiegokolwiek owłosienia, a twarz przypominała twarz dziecka - duże, błękitne oczy spoglądały z niej na świat. W tej chwili spoglądały na świat raczej ciasny i raczej ślepo spoglądały.
Mężczyzna zajęczał głucho, drgnąwszy nieznacznie, by po chwili spróbować wstać. Udało mu się podnieść na kolana, ale nic więcej - z łomotem grzmotnął o podłoże.
- Nie bić Draana... - poprosił głosem, który brzmiał jakby dobywał się z bardzo, ale to bardzo głębokiej studni.
- Draan smutny... głowa Draana smutna... - obwieścił otoczeniu z lekką skargą w głosie.
- Draan nie chce... - nie dokończył, bowiem zamiast dalszych słów z gardła wyleciał obfity rzyg, barwnie pokrywając tors i ręce mężczyzny.
- Aaaooo... - stwierdził wreszcie, przewracając się znów na bok.
Co tu dużo mówić - Draan był lekko zdezorientowany.

* No tak ktoś mnie tu nie lubi.... Cholerny złom może chociaż w myślach nie czyta... głupi statek... usłyszała żałosny głos za swoimi plecami i drgnęła. Może wielki się obudził. Wróciła się spokojnie do sterówki. W idealnym momencie żeby zobaczyć narodziny wielkiego pawia. Bo kiedy właściciel duży to i paw pokaźny.... Podeszła spokojnie no cóż... To co powtarzał w kółko to pewnie jego imię.*
- Draan... spokojnie... długo spałeś... musisz powolutku...
*Mówiła łagodnym uspokajającym głosem podchodząc. Z apteczki wyciągnęła bukłak z wodą, i jakieś papierowe ręczniki. Obeszła jego dzieło i stanęła już bliżej, po chwili przykucnęła. Był wielki ale nie wyglądał na szczególnie groźnego.*
- Jeżeli mnie słyszysz pomóż mi ... usiądź powoli i oprzyj się o tu...
*Spróbowała chwycić go za ramię i nakierować no o ile w ogóle zamierzał jej pomóc.*

Kiedy on poruszył się z tak nagłą gwałtownością i ona lekko drgnęła. Powstrzymała się żeby bardziej go nie płoszyć.Uśmiechnęła się ciepło chociaż sytuacja była właściwie nie do śmiechu. Nie komentowała jego złożonych przemyśleń, za to znów uśmiechnęła się lekko. Spokojnie zaczęła obcierać go pobieżnie ręcznikami. Przykładając dużą uwagę do nie zabrudzenia samej siebie. I nagle zrozumiała on nie widział. Nie patrzył na nią a tylko tam gdzie były jej dłonie.
- Posłuchaj Draanie... nie wiem gdzie jesteśmy... na jakimś statku... znalazłam cię tu uśpionego i obudziłam... mam nadzieję, że tego chciałeś... teraz jesteś osłabiony, musisz odpocząć. Chciała bym ci pomóc jednak sama dokładnie nie wiem jak trafić do ambulatorium.
Mówiła to spokojnym rzeczowym głosem cały czas pracując nad oczyszczeniem dłoni i ubrania mężczyzny. Czy też może chłopaka... Dziwne, na niej zrobił wrażenie.
- A i możesz do mnie mówić Dara.
Wyciągnęła z apteczki kolejny liofilizowany wafel i wcisnęła go do dłoni olbrzyma.
- Masz zjedz... nie jest smaczne ale da dużo siły
Starała się mówić prostym zrozumiałym językiem, choć nie wiedziała czy to konieczne.

- Dara... Dara... - powtórzył parę razy, jakby smakował nowy wyraz.
- Taaak... - stwierdził w końcu przeciągle - Dara dobra dla Draana. Draan się cieszy, że Daara dobra. Draan smutny, bo Draan nie widzi i głowa mocno zła.
Zamilkł oddychając głęboko, chyba po prostu zmęczył się konstruowaniem tak złożonej wypowiedzi. Kiedy podała mu wafel chwycił go i wpakował do ust. Nie dało się po nim poznać jakiejkolwiek oznaki niesmaku, głucho tylko powiedział:
- Tak, Draan głodny. - trzeba przyznać, że zabrzmiało to niepokojąco. Jakby wyczuwając idealny moment w potężnych brzuchu mężczyzny potężnie zaburczało, tak, że nawet Dara mogła poczuć lekkie wibracje.
- Draan chce do domu. - zakomunikował. - Tu nie dom?

Draan zapytany o widzenie zadumał się głęboko wpatrzywszy się przed siebie, nieco w górę.
- Draan widzi mocno ciemno albo mniej mocno ciemno. - oświadczył po dłuższej chwili.
- Teraz mocniej ciemno. - powiedział, kiedy cień ręki Dary padł na jego twarz. - A teraz mniej mocno. Ale ciemno.
Pokiwał też głową na znak, że owszem, chce wafla, po czym próbował się dźwignąć.
- Draan czuje - zagaił - tak dziwnie w brzuchu. Jak wtedy, kiedy Draan zjadł takie małe zwierzątko i nie wiedział, że żyło.
Sapnął ciężko, bo dla mężczyzny takie wypowiedzi to było naprawdę Coś.
- Ale Draan wie - w jego głosie pojawiło się coś, co z braku lepszego słowa można określić cwaną pewnością siebie - że Dara dobra i mądra. Jak dara mówi, że Dara i Draan będą w domu, to Draan wie, że Dara i Draan będą w domu.
Kiwnął głową podkreślając swoje słowa.
- Jak Daara powie, Draan pójdzie. Nie chce sam być teraz. - ostatnie słowa nacechowane były strachem, jakby olbrzym obawiał się, że jednak nieznajoma się rozmyśli i pozostawi go w towarzystwie mało rozmownej maszynowni.