*na zaczepki odpowiadał, szedł albo obok Eda albo tuż za nim. Jak był za nim to mimo wszystko czul dyskomfort, bo przestrzeń bezpośrednio za Edem zawsze będzie bardzo niebezpieczna. Jednak tym razem pokopany nie został. Jakoś ostatnio w ogóle Ed skromny był w kopaniu. Oby to zwiastowało trwalsze zmiany*

W tej sekcji tak, zdecydowanie. Autodestrukcja jest robiona na zamówienie na szkielecie starych „pogromców galaktyk”. Nie ja składałem zamówienie, ale udało się kupić bardzo okazyjnie, wiec zaakceptowałem ją i jest na razie całkiem fajna, choć po dzisiejszym dniu wydaje mi się ze trochę za mała… *Objaśnił, tudzież po prostu podjął rozmowę. Statek jeszcze pachniał nowością. Ed jeszcze raz zerknął na kamerę. Ale i tak nie było widać tego jego zerkania*
Dobra, ja ide, za dwie godziny pewnie wyskoczymy, a ja jeszcze mam pare prywatnych spraw. Hakon, ty też idź spać bo już późno. *Tu strzeżenie Hakona się odezwało, została zademonstrowana postawa nieco bardziej imponująca. Chociaz podejrzewał, ze Hakon zostanie. Ed musiał się na to godzić, bo przecież miało to na celu uniknięciu ewentualnych nieporozumień*
Kolorowych snów *pożegnał się, i ruszył korytarzem. Długo go było słuchać, jak idzie*

"Pogromców Galaktyk" nie kojarzę zbytnio, ale jeśli dobrze służy to tylko się cieszyć. No i czekać na pierwszy chrzest bojowy
W Galaktyce było multum różnych typów statków cywilnych i okrętów wojennych, tylko znawcy by potrafili wszystko to spamiętać a potem rozpoznać po wyglądzie. Shae znała tylko kilka typów frachtowców i najbardziej znane okręty wojenne, a więc te Imperialne i Konfederackie.
- Dzięki i do widzenia
Nautolanka się pożegnała a potem otworzyła drzwi wpuszczając Laandum do środka. Cały czas milczała, widocznie była nieśmiała przy obcych, jedynie na Hakona zerkała z ciekawością. Ale potem zajęła się oglądaniem kajuty, wtedy to już zaczęła zdradzać typowo dziecięcą ciekawość, więc zaglądała do każdego kąta a potem wskoczyła na łóżko.
- Dziewczyny? Czego to świat nie wymyśli...
Pokręciła głową a głowoogony opadły na jej ramiona a ona sama dłonią potarła sobie twarz.

- Jego życie jego sprawa, byleby tylko mnie w to nie mieszał
Kierowała się w życiu prostą zasadą - żyj i pozwól żyć innym, przynajmniej dopóki ten ktoś to respektował, bo przy próbie pchania się w jej życie potrafiła zdecydowanie odpowiedzieć. I to zazwyczaj bolało takiego intruza.
- Jedynie się dziwię
Dopełniła swojej myśli. Spoglądała na barabela nie tyle z zainteresowaniem a swego rodzaju zaskoczeniem. Co on robił w tym cyrku? Wydawał się rozsądny, podczas gdy otoczenie jej podsuwało absurdalną myśl, że jest w jakieś ukrytej kamerze.
- Niestety zauważyłam. A Laandu to nie robi różnicy, to jej pierwszy statek więc ją wszystko ciekawi
Zerknęła na córkę, która w końcu pozbyła się ciężkiego płaszcza i teraz jej sylwetka była lepiej widoczna. Całe jej ciało było takie perłowo białe i połyskujące, a tak poza tym wyglądała jak normalny człowiek. Miała włosy, pięć palców u rąk itp. A teraz dziewczyna energicznie zabrała się do rozpakowywania swoich rzeczy.

Słuchała z uwagą i co raz szybciej dochodziła do wniosku, że ten świat na prawdę oszalał. Potężny zabójczy droid z zaburzeniami psychicznymi dowodzący okrętem wojennym, będąc przy tym odpowiedzialny za życie załogi? A mówią, że to Mandalorianie są dziwni i szaleni. Ta kwestia nurtowała Shae i ją oczywiście poruszy.
- Skoro Ed jest taki... powiedzmy niestabilny... to czemu w ogóle dowodzi tym okrętem? Czemu w ogóle na to pozwalasz? Wyglądasz na rozsądną osobę, znającą Eda najlepiej. Ktoś taki nie może dowodzić i być odpowiedzialny za życie setek ludzi na pokładzie. Wystarczy, ze trafi się bitwa a jemu odbije i zdemoluje mostek. Wtedy wszyscy będą martwi... Poza tym jego podejście do załogi też pozostawia wiele do życzenia... stwierdziłabym nawet, że to jest statek wycieczkowy gdyby nie to, że widziałam działa na kadłubie
Jej wypowiedź nie była przejawem agresji i złośliwości względem Eda, tylko zwyczajnym logicznym rozumowaniem. By zostać kapitanem okrętu trzeba było ukończyć naukę na prestiżowych uczelniach Galaktycznych, przejść testy psychologiczne mające stwierdzić, czy ktoś taki może w ogóle dowodzić. A tu wychodziło na to, że Edzi miał pieniądze więc kupił statek i sobie nim dowodził. Na wszystkich przodków, to już było szaleństwo.

To słodzenie powodowało chyba ból głowy. No tak, Edziu nie jest stabilny psychicznie, ale ma specjalistów, którzy się nim zajmują jakby zwariował. Ale tak to jest genialną osobą i w ogóle. To najlepiej wypuśćmy z zakładów jemu podobnych, bo może i oni mają jakieś talenty.
- Zadam jedno pytanie. Brałeś kiedykolwiek udział w bitwie? Wątpię. W ferworze walki wydobywają się z człowieka najbardziej pierwotne instynkty. Pojawia się wszechogarniający strach, przysłaniający logiczne myślenie. Jeśli ktoś ma słabą psychikę, to załamie się, ale nie zaszkodzi tylko sobie, ale też i innym. Wystarczy jedno słabe ogniwo, a wszystko się posypie. Nad tym czuwa dowódca, by to działało. Musi zachować zimną krew, musi myśleć o ogóle. Co zrobi taki Ed, jeśli będzie musiał podjąć trudną decyzję, np. by ratować okręt będzie musiał zadecydować o śmierci setki ludzi? Bez wahania wyda rozkaz, czy zacznie biegać i panikować, nie wiedząc co zrobić? A co się stanie jeśli jego zabraknie? Oficerowie zachowają zimną krew i przejmą wszystkie obowiązki? Czy może zaczną panikować i rozpaczać z powodu dowódcy?
Przemawiała na podstawie własnego doświadczenia. Brała udział w kilku bitwach, ale nie mogła z czystym sumieniem powiedzieć, że ją to nie ruszało. Widząc ogrom śmierci po prostu się wycofała, można powiedzieć, że stchórzyła. OD tego czasu żyła gdzieś na obrzeżach kultury Mando, zabijając jedynie w ostateczności.
- Mówisz, że życie zweryfikuje wszystko... oby wtedy nie było za późno. Nie spoglądaj na Eda przez pryzmat waszej przyjaźni... popatrz obiektywnie, czy nadaje się na dowódcę? Dowódca musi być wojownikiem, musi wiedzieć kiedy walczyć, musi przeżyć gorycz porażki i śmierć swoich ludzi, by wiedzieć, kiedy się wycofać. Musi być uparty, by z determinacją dążyć do celu. Inteligencja i dobre chęci nie wystarczą
O Cochrelu się nie wypowiadała, nie znała całej tej sytuacji. Nie bardzo ją to obchodziło. Powinna podobnie postąpić przy okazji dowództwa Eda, powinna to zignorować, w końcu ich piaskownica, niech się bawią jak chcą. Ale jednak postanowiła interweniować.
- Zróbcie ćwiczenia bojowe, niezapowiedziane, najlepiej by Ed o nich nie wiedział, sytuacja mocno stresowa, przekonasz się, czy da radę. Potem powtarzajcie to co jakiś czas. Załoga musi poczuć strach, bo wtedy się przekonacie, kto potrafi go przezwyciężyć a kto się podda.
To była rada wynikająca z doświadczenia. Mandalorianie ćwiczą nieustannie, walczą nieustannie, wiedzą co to strach ściskając trzewia, wiedzą co to ból i poświęcenie. Wiedzą, co to śmierć. Shae miała tylko nadzieję, że załoga autodestrukcji nie ma zbyt romantycznego obrazu bitwy, bo wtedy będzie kiepsko.

- Ironicznie.
Skomentowała nazwę statku. Autodestrukcja... oby nazwa pozostała nazwą. No i dobrze też, że Hakon dostrzegł logikę w jej wypowiedzi i zgodził się na pomysł przeprowadzenia symulacji bitwy lub jakieś stresującej sytuacji. Scenariuszy mogło być sporo, abordaż, atak imperium, czy najpopularniejsza w akademiach oficerskich symulacja pożaru, gdzie by ratować okręt trzeba było odciąć kilka sekcji objętych ogniem. Haczyk polegał na tym, że w tych sekcjach nadal byli ludzie i trzeba było świadomie skazać ich na śmierć. Takie sytuacje niestety były powszechne wśród okrętów wojennych.
- Nie ma za co. Zróbcie to jak najszybciej.
Nautolanka obejrzała się za siebie na córkę. Akurat wzięła do ręki swoją zabawkę będącą plątaniną krótkich sznurków oraz wielu drewnianych patyczków, połączonych ze sobą i poplątanych. Sztuczka polegała na tym, by tą kupkę rozplątać bez drogi na skróty - a więc przecinania sznurków.
Laandu uwielbiała się tym bawić, z tym, że nieświadomie pomagała sobie Mocą, co Hakon może wyczuje.