Owszem, by rozwiązać sznureczki trzeba było ogromnej cierpliwości no i wyobraźni przestrzennej. Moc zaś czasem podpowiadała, który patyczek pomoże rozwiązać resztę a który doprowadzi do jeszcze większego mętliku. Shae nie była do końca świadoma tego wszystkiego, kupiła córce to bo zauważyła, że ta lubi wszelkie gry i zabawy logiczne. Podobnych zabawek miała jeszcze kilka.
- Mówisz tak jakbym miała go spotykać co chwilę. Nie ma on okręt do dowodzenia?
Naotolanka nie spodziewała się zobaczyć Eda szybciej niż przy uregulowaniu płatności za pobyt i naprawę. W końcu okręt był spory, pełen załogi, więc chyba nie będzie się nimi interesował osobiście.
- Ale dzięki za radę.
No Hakon trochę nieprofesjonalnie się zachował przedstawiając krytyczne punkty w ich strukturze dowodzenia. Gdyby Shae była szpiegiem Imperium, to by mieli przechlapane, na szczęście nie była. Widać to też było w Mocy. W przeciwieństwie do takiego starego Fibala, który bez problemu mógłby być uznany za sługę Ciemnej Strony Mocy (jego aura pełna była negatywnych emocji, przeplatana jedynie jaśniejszymi punktami związanymi z rodziną i przyjaciółmi), ona była zdecydowanie dobrą osobą. Co prawda miała jakieś skazy, takie jak brutalność czy gotowość do zadawania śmierci. I to mimo raczej odpychającej powierzchowności.
Jej córka zaś jaśniała w Mocy jak latarnia morska na wzburzonym morzu, przy czym jej aura była dosyć intrygująca. Przez większość czasu wykazywała cechy typowo dziecinne... jednak czasami pojawiały się jakby przebłyski innej istoty, potężniejszej, poważniejszej, znacznie, znacznie starszej.

- No tak, w relacjach rodzinnych brak obiektywizmu. Dostrzega się najlepsze cechy a marginalizuje te złe
Tak bywało w większości rodzin, jednak te nieco patologiczne miały całkowicie odwrotny pogląd na świat, gdzie dobre cechy były przytłumiane przez złe. Zaś porównanie Eda do jej córki wydawało się Shae jakieś takie... dziwne. Spojrzała na nią, gdy ta dalej bawiła się sznurkami i patyczkami z wyrazem zachwytu na twarzy. Szło jej całkiem dobrze.
- Zgaduję, że o wygląd ci nie chodzi. Może kiedyś to dostrzegę, a może ty zrewidujesz swoją opinię, czas pokaże. Chociaż pewnie długo tu nie zabawimy
Miała nadzieję, że pobyt tutaj się nie przedłuży. Nie lubiła być zależna od kogokolwiek.

- O na pewno musi Odpowiedziała bez entuzjazmu i nieco ironicznie, bo jak sobie wyobraziła wielkiego droida bawiącego się jakąś zabawką to aż jej się śmiać chciało. Na Eda cały czas patrzyła przez pryzmat jego droidziego ciała.Nie umiała tak abstrakcyjnie myśleć, by dostrzegać coś więcej pod tą metalową powłoką. Gdyby jej Laandu nie powiedziała, że Ed żyje to by go dalej uznawała za droida, wyjątkowo rozwiniętego, ale jednak nadal droida.
- Zaraz, skąd ty wiesz o podobnych aurach... i zdolnościach?
Zapytała podejrzliwie, mrużąc wielkie oczy, które utkwiły teraz w Hakonie. Jej głowoogony zadrgały ostrzegawczo, bo to był dla niej drażliwy temat. Starała się to wszystko trzymać w tajemnicy, dla bezpieczeństwa córki.

- Rozwiń
Wyraz jej twarzy stał się bardziej srogi, ostrzegając by sobie z nią nie pogrywał. Jeśli zacznie wymyślać jakieś głupoty to zwyczajnie wykopie go z kajuty. Shae dostrzegała jednak pewną korzyść z tego, jeżeli Hakon okaże się w miarę kompetentny to może pomoże Laandu zapanować nad jej mocami, bo do tej pory gdy przeżywała silne emocje to one się tak same "włączały" robiąc przy tym spory bałagan.
- Eksperymentować na Edzie? Lepiej nie, ale na czymś innym... może.
To była okazja, ale bała się, że coś może nie wyjść. Poza tym ich nie znała, barabel wydawał jej się w miarę rozsądny, odpowiedzialny i sympatyczny. Ale bała się mu zaufać. Laandu była dla niej wszystkim, ceniła ją nawet bardziej od swojego Beskar'gamu przekazywanego z pokolenia na pokolenie.

Nie ma o czym mówić... czyli kolejny naciągacz jakich wielu w tej Galaktyce. Nie ma sobie co robić nadziei. Shae uśmiechnęła się nieco wrednie do Hakona.
- Tak, przyda się odpoczynek. Bywaj
Pożegnała się z Hakonem, poczekała aż wyjdzie a potem zamknęła drzwi i je zablokowała. Następnie przytuliła córkę i położyła się na łóżku skonana. Później pójdzie wziąć prysznic i chyba zaśnie jak zabita.
Laandu zaś telepatycznie pożegnała się z Hakonem, przepraszając jeszcze za mamę, która chce ją tylko chronić. W tej chwili sprawiała wrażenie jakby rozumiała znacznie więcej niż by się wydawało.

Końcówka pierwszej wypowiedzi nieco rozbawiła Tene'a choć Ed miał rację. Jest u siebie i może robić co zechce, oczywiście jednak z umiarem bo co za dużo do niezdrowo.
- Bardzo lubię... - powiedział zamyśliwszy się na chwilkę. Potrząsnął głową jakby wybudzając się z letargu. Tane rozumiał, że to o czym wspomniał jest niemożliwe do osiągnięcia na zamkniętej przestrzeni statku.
- Zazdroszczę Twojej wybrance, że ma choć odrobinę natury na tym statku. To miło z Twojej strony. - powiedział. - Chciałbym znów móc jakiś czas przebywać w otoczeniu natury, no ale w obecnym stanie w jakim mają się sprawy lepiej bym się na razie ukrywał. Nie mogę doczekać się już tego Jedi, o którym mówiliście. -dodał.

Hakona? Tak, ja tez się nie mogę doczekać *widać było po tej wypowiedzi, ze miedzy Edem a  tym jedi relacje są bardzo dobre, bo i okaleczona psychika zamknie ta w ciele ogromnej maszyny zaczęła produkować zupełnie inne wibracje na samo wspomnienie Hakona.
Tymczasem korytarz prowadził, i w pewnym momencie skręcił, na co się Ed zagapił. To znaczy sam Ed nie, ale zapomniał, ze ma towarzysza. To, co się potem zdarzyło można było opisać jako nagłe pchniecie Tane’go łbem przez Eda w miejsce zagłębienia szyi tuz pod czaszka, i zaraz coś go pociągnęło do tyłu za fraki. I nie ze pociągnęło w stylu „chodź, to tu”. Było na tyle silne że Tane został jak szczeniak podniesiony za kark i przeniesiony w odnogę korytarza i tam postawiony. Oczywiscie nie widział jak, bo to się działo za nim, ale czuł, ze Ed musiał opuścić nieco łeb by stracić kontakt z jego ubraniem.
I najwyraźniej robil to dosc często bo nie zachowywał się teraz jakby zrobił coś nadzwyczajnego*
Przepraszam, chyba na chwile zasnąłem, tu mamy iść

*Tane był wyjątkowo opanowany. Nawet Hakon za pierwszym razem przy tym numerze się wydzierał, ale może dlatego ze Eda znał i wiedział, ze ten może jeszcze czasem zachować się nieprzewidywalnie. Jednak teraz już te posunięcia wchodziły do jego normalnego, swobodnego zachowania. Jak tak robi to znaczy ze akceptuje*
Może być i tutaj *Odparł i spokojnie wyszedł sobie na prowadzenie. Tu już widać było ze używa także wzroku do poruszania się – żwawiej kręcił łbem, wypatrywał, oglądał, szedł energicznie i bardzo lekko, nie takim człapaniem jak wcześniej.
Zatrzymał się w dalszej części korytarza, który im dalej w głąb tym więcej się rozszerzał i przypominał łżę. W tym dalszym odcinku był całkiem urokliwy, ciemny, oświetlony tylko kinkietami, z  kilkoma obrazami. Przy dwóch kajutach stały szafki ustawione przez właścicieli – na zewnątrz.
Przypominało to trochę starą, swojską kamienicę, oczywiście w najwyższej klasie wykończenia – wszystko nowe.*
Kwatera numer 18. *Odezwał się Ed stojąc „twarzą” do drzwi, które były wystarczająco duże by pomieścić Eda. Tu każde drzwi były tej wielkości, miały tez inne dostosowane do Eda funkcje*
Może być?