*Można było się domyślać, ze tak, skro drzwi były takie, a  jeśli w środku mieści się cały Ed, to nie jest to najmniejsza kwatera, wiec coś pozytywnego. Na przykład w takiej kajucie z Widma zmieściło by się zaledwie dwie trzecie Eda.*
Wchodzimy *przytaknął lekkim głosem, jednocześnie przenosząc ciężar ciała by uwolnić prawą nogę. I przyszła odpowiedź odnośnie tego do czego służą te wielkie klawiatury na dole, jakieś 50cm od ziemi. To były klawiatury dla Eda. Ten podniósł nogę i bokiem przedniego palca rozpoczał sobie procedurę otwierania drzwi. Kilka kliknięć, a robił to bardzo sprawnie, niemal jak człowiek obsługujący swoją klawiaturę, która tez była – na normalnej wysokości.
Drzwi się rozsunęły*
Proszę. Kod 8772
*nie wlazł. Opuścił nogę, stanął teraz stabilnie i obserwował Tane’go*

*Odnośnie rozmiarów kwatery, to Ed mógłby się tu zmieścić ale żeby się obrócić to musiałby się trochę pomęczyć wiec pewnie dlatego tak ochoczo nie wszedł*
Za wiele kosmetyków to tu nie ma wiec na razie przyjmijmy ze nie będziesz śmierdział. Ale jak poprosisz w magazynie to ci dadzą *Teraz Tane patrzył na Eda przez otwarte drzwi. Ten sobie tam stał, leb miał nisko, patrzył. Na jasnym tle dobrze padawana widział*
To sie rozgość. Ja lece dalej

*A Edzik zanim sobie polazł to jeszcze drzwi zamknąl, bo Tane ma ze swoją prywatnością na korytarz nie wychodzić. I poszedł sobie gdzieś tam*

*Eda, jak w większości przypadków, najpierw było słychać, a potem widać. I nie chodziło tu o kroki – teraz nie dreptał, nie człapał tylko dostojnie maszerował, wiec nogi stawiał płynnie, a  gumy tłumiły odgłosy. Bardziej było słychać jego nieustającą „rozmowę” z samym sobą – pomrukiwanie zdradzające ogólny dobry stan ducha i dobry humor. W Mocy tez wyglądał „ładnie”.
Wydajność systemowa była na poziomie jakichś 75% wiec jak na Eda – norma. Oczywiście tego nie widać było ani gołym okiem, ani w  Mocy.
Nieubłaganie Bryla metalu zwana Edem zbliżała się do wlotu korytarzyka w którym czaił się Hakon. Ed bardzo chciał się z nim zobaczyć ale nie był nakoksowanym dżedajcem z rentgenem w oczach i skanerem w mózgu i nie wiedział ze Hakon tu się czai*

*do czasu tego zaskakującego zdarzenia (kto by się spodziewał!) Ed maszerował sobie równo i dziarsko, a kiedy nagle czyjś łeb jak jakaś łycha zza ściany wychyliła się na drogę, zatrzymał się w pól kroku, z  nogą w powietrzu i natychmiast zastygł w bezruchu. Ustały wszystkie „funkcje życiowe” – nawet dioda zamarła, zamarły pomruk. Ale nie było czuć w Mocy strachu, to było zaskoczenie. Takie – widze coś, jeszcze nie wiem co to jest ale już wiem ze się tego nie boje.
I dopiero jak się Hakon odezwał, to Ed go poznał. Reakcja była natychmiastowa – ruszył truchtem w jego kierunku, z  łbem nisko, jak do taranowania, ale chód był zbyt lekki a pomruki zbyt radosne by pomylić to z  chęcią zrobienia krzywdy. Nie wyrobił sie do końca na zakręcie, łupnął w ścianę, ale nic się nie stało, tylko trochę panele wygięte – i dawaj do Hakona, bez żadnych zahamowań – zaparkował w niego łbem, na pewno z pewnym impetem bo to w  końcu dwie tony a  nie 20kg i zaczął okazywać fizycznie swoją radość, tak ze zaraz Hakon był przygwożdżony do ściany. W obecnej chwili jego stan emocjonalny nie pozwalał na artykułowanie odczuć, były zbyt silne. W Mocy swiecił jak pręt jarzeniowy dobrej firmy, lub nawet jak miecz świetlny*

*Ed cieszył się jak głupi. Dobrze ze nie podskakiwał, ale był tutaj unieruchomiony, w końcu przestał biednego jedi miażdżyć, teraz to Hakon próbował go zadusić, co Edowi odpowiadało bo to była mocna, dobrze dla niego odczuwalna pieszczota, a radość ze spotkania przyjaciela, najważniejszej osoby w jego życiu cały czas jeszcze nim kierowała. Ale była to jak najbardziej zdrowa, poprawna emocja. Jeszcze kilka chwil, w sumie jakieś 5-6 minut zanim sie odezwał*
Hakon, kurde, ostatni raz poleciałeś na misje, to mnie za dużo kosztuje!

*Odpuścił nacisk, ale za chwile, dosłownie oddech później pochylił łeb jeszcze niżej, aż uginając nogi, uderzył Hakona w podbrzusze, miał już na tyle wprawy by przerzucić główny ciężar Hakona tym uderzeniem na jego górną partię ciała, która połozy się na jego łbie, i Hakon wyląduje na Edzie, kiedy ten się podniesie, I tak miało się stać wg Edowego zamierzenia bo to planował. Zadarł łeb, by jak najwięcej Hakona na nim leżało*
Wsadź se w buty te 40 tysięcy, będziesz wyższy *Odparł dając tym wymownie do zrozumienia, ze nie o pieniądze mu chodzi a o „coś” o wiele cenniejszego.*
Czytałem, to była wyjątkowo przykra lektura. Rozmawiałem z Darvenem. Nawet go nie uszkodziłeś w transporcie. Jesteś profesjonalistą. Będziemy kontynuować współpracę. Nasza rzyć, Hakon, ty sobie nie wyobrażasz, jak ja się o ciebie bałem. Dobrze ze nie mam układu pokarmowego, bo bym chyba dostał permanentnej sraczki. Najgorszemu wrogowi bym tego nie życzył *chwila zastanowienia* …no, może najgorszemu to bym życzył, ale to nie ze złośliwości, to z  perfidii…

*Natychmiast po osiągnięciu zaplanowanego celu, czyli zarzuceniu sobie Hakona na „plecy” – ustabilizował się, osiadł na niskim pułapie, zatrzasnął zapadki bezpieczeństwa i stał się statyczny i bezpieczny do odpoczywania. Za t mruczał, i to tak ze Hakon mógł czuć wibracje na całym ciele. Mógł już się cieszyć bez spalenizny. Zmęczył się radością, ale chyba każdy uwielbia ten stan. Mózg zalany serotoniną, choć u Eda oczywiście działało to trochę inaczej*
Dobrze… mamy nowego dżedaja. Fajny taki. Jego mistrz nieżywe. Ciało jest schłodzone w karbonicie, pomyślałem ze ładnie by było je im oddać, ale czekałem na ciebie bo ja się postanowiłem już dla własnego zdrowia psychicznego i poprawności relacji nie kontaktować osobiście. Miałem spotkanie z Assto i Tarekiem, będziemy robić recykling. Assto naprawdę marnie wygląda… Była u nas rodzinna delegacja mandalorian w interesach, tych znajomych, zostawili Tracyna i Drala. Właściwie to – w swoim świecie żyją i tez mam duzy dyskomfort psychiczny z tego powodu, ale to chyba dlatego ze miałem za duzo napiec ostatnio. W sumie to co mnie to obchodzi, niech se łażą. *Hakon dobrze znał Eda wiec tu wyraźnie odczyta nawiązanie do Cersi i żalu Eda oraz silnej chęci by na młodych Fibalach naprawić to, co w jego mniemaniu „spieszył” przy wizycie mistrzyni. Jednak żaden  jego gości wcale Eda do szczęścia nie potrzebował i to było biedaka największą bolączką. Goście przyjechali „do Eda” ale kandyz  nich miał swój własny, ważniejszy powód a Ed stal się dla nich okazją do łatwego i przyjemnego zrealizowania*