Nie bój się droidku, to nie będzie bolało… lekko cie natnę i zajrzę ci do mózgu… *już od progu dużego pomieszczenia, które wyglądało jak warsztat dało się słyszeć wariacko pieszczotliwy głos głównego pracownika – pana od robotów i wszelkich mechanicznych skomplikowanych urządzeń, miedzy innymi generała też. Na pierwszym planie znajdował się humanoid. Miał wydłużoną do tyłu głowę i bardzo pomarszczoną skórę. Krzątał się wokół unieruchomionej na środku pomieszczenia droideki. Elementy owego robota zostały odkręcone, walały się wszędzie. z  Dżonego został tylko korpus. Pisk, jaki wydawał robot kojarzył się z  płaczem dziecka.
Na dalszym planie można było dostrzec generała, zajętego rozmową z innym przedstawicielem tej samej rasy co szalony technik*

Ostatnio edytowany przez Gen. Qymaen (2010-04-04 18:07:15)

*Niestety pierwszą istotą jaka go zobaczyła był droid. Na jego widok zaczął niemiłosiernie piszczeć. Aż dziw, ze droideka tak potrafi. Czasem na polu bitwy można było usłyszeć pisk ciężkich maszyn. Był to efekt pewnego oddziaływania na siebie mechanizmu ciężkiego opancerzenia i czegoś jeszcze, coś w rodzaju błędu. Pisk wydobywał się samoistnie w wypadku uszkodzenia. Wszystkie droidy samoistnie „uczyły się” piskiem informować o uszkodzeniu. Dżony wyraźnie krzyczał o ratunek…
Wtedy tez generał podniósł wzrok.
W hangarze umknęło wiele szczegółów,, w zdenerwowaniu. Kiedy cyborg i jedi spotkali się pierwszy raz, generał wyglądał jakby czuł się gorzej. Miał tez oczy niemal całkowicie zasłonięte bielmem. Teraz katarakta także była, ale wręcz śladowa* Ooo, Taken, o co chodzi, kolega jednak umarł?

*Złote oczy utkwiły się w  rozmówcy,. Wyzierały z oczodołow maski i skrzyły się jak oczy drapieżnika w ciemnościach. Żywe, prawdziwe, pełne witalności. Generał wyraźnie miał się nieźle. Odłożył na zawalony narzędziami stoliczek przeglądane płytki* Dżony troche boi się doktora, jest rozpieszczony *Generał nie wątpił ze na swój sposób droideka „odczuwa ból”, ale na to nie było rady. Nie znał żadnych środków znieczulających dla droidów, a wyłączenie mogło spowodować utratę danych. Niestety, droid musi trochę pocierpieć* Hmmm… słyszałem ja o tej misko, czy nie… *zastanowił się sugestywnie głośno, jakby dawał do zrozumienia, ze póki on tu dowodzi to oczekuje ze misje będą z nim konsultowane, nawet jeśli to „sprawy jedi”. W republice mogli sobie być ponad prawem, ale tu nie republika. A wręcz przeciwnie* [i]Nie będzie nietaktem jeśli poproszę o zapoznanie mnie ze szczegółami?[/ i] *wychrypiał tonem kogoś kto wcale się nie przejmuje czy bedzie to nietaktem, obchodzi go jedynie druga część zdania*

*No i wystarczyło. Jak słusznie juz niejeden jedi zauważył, sposób myślenia jedi jest trudny do ogarnięcia nie-jedi. To akurat generał rozumiał, choć gdyby się go poradzono, to znalazłby planetę w trymiga. Tylko inną. Ale skoro chcą akurat tą – rozumiał, co to znaczy ojczyzna.
Ojczyzna, tak… Nigdy tam nie wróci…
Zmrużył oczy, jakby wspominał. Zaginiona ojczyzna. Piękny temat…*
W porządku, Rudi ci coś znajdzie. Tylko nie przesadzaj… *dodał, sugerując, ze jeśli wybierze najlepszy statek, to generał będzie zły. Ale był to tez gest zaufania: weź, co chcesz, chcesz nie: daje ci łaskawie jakiegoś rupiecia*

*Cyborg skinął głową, łagodnie mrużąc oczy i nagle… powieki rozsunęły mu się, źrenice zwęziły i jak nie zacznie kaszleć, charkać i się krztusić. Zgiął się w pól, dosłownie jakby zaraz skonać miał. Pomarszczonoskóry asystent szalonego technika wrzasnął przestraszony, krzycząc coś o umieraniu. Nie minęła sekunda i pan szalony technik był już na miejscu i ŁOMOT łomem generała przez grzbiet. Uderzony jęknął  bólu. Bez najmniejszej przesady i bardzo wiarygodnie. Po prostu prawdziwie. Ale przestał się dusić* No to na zdrowie generale *rzekł ratownik, po czym ruszył w kierunku droideki. Unieruchomiony Dżony, już bez „rak”, z otwartymi płytkami na jego widok zaczął piszczeć.
Generał zaś wyprostował się powoli. Oczy miale załzawione i zaczerwienione. Warknął, chrząknął i jak gdyby nigdy nic podjął rozmowę* tak, w  tym przypadku wasza skromność to… *płytki wdech… drugi…* top bardzo dobra cecha… *zamknął oczy, oparł się ramieniem o grubą rurę i słychać było teraz tylko jego świszczący oddech przez krzyki droida*

Można powiedzieć ze lepiej *rzucił miedzy jednym sapnięciem a drugim. Nadal trwał we wcześniej opisanej pozycji, ale uchylił powiekę i spojrzało na Takena jedno oko. Bo tylko jedno się otworzyło. Teraz źrenica była bardzo szeroka. Bolało go bez dwóch zdań. Ale dzięki temu czuł ze jeszcze żyje. To teraz niezobowiązująca pogawędka o filozofii zakonu jedi. w  sam raz na wyrównanie funkcji życiowych, bo niestety, jak wali się jedno, szlag trafia cały system. Z powodu samego kaszlu raczej by nie umarł. Mógłby umrzeć z powodu ogólnego zatrzymania funkcji życiowych spowodowanych zaburzeniem czegoś tam, bo z  czegoś tam powaliłoby się wszystko. I przede wszystkim dlatego na Widmie było tyle specjalistów. Żeby zawsze był ktoś kto walnie łomem. Bo przecież ręki nikt nie zaryzykuje…* Skromność jest cnotą na wielu światach. Na zdecydowanej większości. Ale Hrabia… pamiętam… bo w sumie to już coraz mniej, ale to jeszcze tak… Hrabia strasznie sobie drwił z tej skromności jedi. *drugie oko otworzyło się także. Uchylił powieki i spojrzał na sufit pomieszczenia. Jakiś taki nieobecny*

*i tu tez nikt raczej nie będzie tego praktykował, rozmawiali teoretycznie. a  póki coś kogoś nie dotyczy osobiście to łatwo jest to pochwalać, czasem powiedzieć coś pochlebnego, a  w zaciszu własnego domu (czy tez mostka kapitańskiego) robić swoje. Ale sam nie dążył do posiadania. Posiadanie było w jego przypadku efektem ubocznym działania. Słuchał i nagle zamarł w bezruchu… jego oczy zeskoczyły żywo na maskę Takena. Patrzył chwile i nagle jak nie prychnie elektronicznie syntezowanym, ale bardzo realistycznym śmiechem* Na miłość przestworzy, wiele bym dał żeby być przy tym jak mówiłbyś to nemoidianom…